Het einde van een tijdperk

dat door Henning Mankell mooi in beeld is gebracht.,Hoewel de eerste twee delen mij niet geheel konden overtuigen, ben ik met name dankzij De Witte Leeuwin, Dwaalsporen, De Vijfde Vrouw en Midzomermoord inmiddels een grote liefhebber geworden van de boeken van Henning Mankell. Met enige spijt was ik dan ook begonnen aan De Blinde Muur, aangezien hiermee in feite een einde zou komen aan de reeks over inspecteur Kurt Wallander. Bij veel televisieseries is het een gegeven dat het laatste deel altijd een tegenvaller is, een aflevering die de hooggespannen verwachtingen uiteindelijk niet kan waarmaken. Henning Mankell heeft mijns inziens met hetzelfde euvel te maken, want voor mij was De Blinde Muur niet het boek waarop ik had gehoopt. Het verhaal is zeker niet slecht te noemen – in tegendeel zelfs – maar toch beduidend minder dan de eerder genoemde hoogtepunten uit de serie.

Meer dan in alle voorgaande boeken kijkt Kurt Wallander in dit boek terug op het verleden. Veel oude zaken waaraan hij heeft gewerkt passeren de revue en ook hier is de vergelijking met een televisieserie dus te maken. Maar vooral zijn constante onzekerheid over de te volgen weg en zijn doorlopende overpeinzingen over hoe Rydberg (zijn inmiddels overleden chef en grote voorbeeld) het zou aanpakken zijn een storende factor. Daarnaast is het wat moeilijk te geloven dat de bijna vijftigjarige Wallander steeds weer opnieuw het geluk heeft om in dit boek de moordaanslagen van een professionele moordenaar te overleven. Eén keer vanwege het struikelen over een los kleedje en de tweede keer door het per ongeluk laten vallen van zijn gsm. Ondanks deze onvolkomenheden is het thema van De Blinde Muur een hele intrigerende, aangezien het op ondubbelzinnige wijze één van de grootste gevaren in beeld brengt van de huidige samenleving. Werkelijk alles waar wij in de moderne wereld op vertrouwen is volledig afhankelijk van computers en als die ooit eens zouden uitvallen, dan zal de chaos verschrikkelijk zijn. De stroomvoorziening, de communicatie, het geldverkeer: alles is gekoppeld aan computersystemen en dat maakt de beveiliging van deze knooppunten een zeer hachelijke zaak. Vrijwel alle landen van de wereld steken vele miljarden euro’s en dollars in de uitbreiding en/of modernisering van militaire eenheden, terwijl de dreiging in de toekomst waarschijnlijk uit glasvezelkabels zal komen.

Mede door het boeiende thema en ondanks de hierboven genoemde kritische noten is De Blinde Muur toch nog een goed boek geworden. De spanning maakt veel goed en de irritaties tussen Wallander en een aantal van zijn collega’s maken het ook een zeer menselijk verhaal. De jaren beginnen bij de inspecteur zijn tol te eisen en terecht vraagt Wallander zich af of hij nog wel is opgewassen tegen de misdaden van de moderne tijd. Kinderen die zonder mededogen volwassen misdaden begaan, de invloed van drank en drugs die meer en meer aan de oppervlakte komen en de totale verharding van de maatschappij. Gelijk aan dat proces bij Kurt Wallander merk je dat ook Nyberg, het hoofd van de technische recherche, hiermee te kampen heeft en dat het moment begint te naderen dat andere mensen het binnen het politiekorps van Ystad gaan overnemen. Het einde van een tijdperk, dat door Henning Mankell mooi in beeld is gebracht en wat mede de reden is dat hij na de acht boeken over Kurt Wallander inmiddels aan een nieuwe reeks is begonnen. In televisie termen zou dat een spin-off genoemd worden en ik weet zeker dat Mankell in staat is om de tweede serie over de politie van Ystad minstens even goed te maken als het origineel. Waarmee De Blinde Muur niet alleen het einde is van een geweldige serie boeken, maar tevens het begin van al het mooie dat nog moet gaan komen.