Gebrek aan passie

Goede fantasy is afhankelijk van actie en spanning. Net als thrillers. Natuurlijk is het ook belangrijk dat het goed geschreven is en moet er enige vorm van magie in plaatsvinden. Daarnaast zijn er nog een aantal zaken te noemen en te bedenken die allemaal in orde moeten zijn, maar spanning en actie zijn de kernwoorden voor een goed boek binnen dit genre. Zonder beide elementen is het een hopeloze strijd en zal het boek in de regel niet echt weten te boeien.

Het eerste deel van De Donkere Tijd van Markus Heitz is hier een goed voorbeeld van. “Schaduwen boven Ulldart” is saai, langdradig en slaapverwekkend. Het bevat helemaal niets van de klasse die Heitz liet zien in zijn geweldige boeken over de dwergen. Het is net alsof de Duitse auteur op automatische piloot een boek heeft geschreven en dacht dat de magie vanzelf zijn intrede zou doen. Niets is minder waar. Het verhaal is te kinderachtig voor woorden en werkelijk niets binnen het eerste deel van deze serie is ook maar enigszins interessant of vernieuwend te noemen. De hoofdpersoon is ongeloofwaardig en maakt binnen het eerste deel een ontwikkeling door die door de rest van het verhaal niet valt bij te houden. Daarnaast maakt Markus Heitz allemaal zijstapjes die het geheel extra verwarrend en onsamenhangend maken. Misschien dat hij de donkere tijd een beetje te letterlijk heeft genomen en een serie zonder enige lichtpuntjes heeft willen schrijven. In dat geval is hem dat met dit eerste deel in een uiteindelijk vijfdelige serie zeer goed gelukt.

Laat er geen misverstand over bestaan: ik heb Heitz als auteur hoog zitten. Hij heeft ruimschoots bewezen dat hij in staat is om uitstekende fantasyboeken te schrijven. “Schaduwen boven Ulldart” lijkt echter op het werk van een totaal andere auteur. Heeft hij het voor een veel jonger publiek geschreven? Ook dan is het gebrek aan passie en bevlogenheid niet te verklaren. Het is ruim vierhonderd pagina’s zwoegen en kreunen in een poging het eind te halen in de hoop dat het ergens onderweg toch nog enigszins interessant gaat worden. Om iets te vinden dat ervoor zorgt dat het lezen van dit boek geen totale tijdsverspilling is geweest.

Ik heb het helaas niet gevonden. Het deed mij hooguit beseffen hoe goed de boeken van Markus Heitz over de dwergen wel niet zijn en dat je die kwaliteit blijkbaar nooit vanzelfsprekend moet nemen.