Veelbelovend begin

Het verschil tussen jeugdboeken en boeken voor volwassenen lijkt steeds kleiner te worden. Kijk maar naar het enorme succes van bijvoorbeeld De Grijze Jager. Favoriet bij zowel jong als oud. Maar ook series als De Hongerspelen en Percy Jackson zijn boeken die veel lezers in alle leeftijden erg aanspreken. Driesterrenkroon is ook zo’n voorbeeld. Het is overduidelijk geschreven voor een jong publiek maar zal ook veel oudere lezers kunnen bekoren. Bepaalde delen van het boek zijn zo beeldend en bloederig dat je zelfs je vraagtekens kan zetten bij de bepaling dat het oorspronkelijk is bedoeld voor kinderen van rond de tien jaar.

J.D. Rhinehart, een pseudoniem, is blijkbaar van mening dat het allemaal moet kunnen en op zich gaat hij ook nergens echt over de scheef, maar genoeg ouders zullen daar mogelijk anders over denken. Met name tegen het eind van het verhaal wordt er flink op los gehakt en vliegen de bloedspetters en lichaamsdelen je om de oren. Het maakt van dit eerste deel van een trilogie echter wel een enerverende leeservaring. Het verhaal bevat allerlei soorten magie en hoewel het om vrij klassieke fantasy gaat weet Rhinehart wel een paar keer te verrassen. In de laatste hoofdstukken wordt ook nog een aantal horror elementen toegevoegd. Enigszins onverwachts, soms een beetje over de top, maar ondanks dat toch wel leuk.

Fantasy is al jarenlang mateloos populair bij de jeugd. Het is dan ook enigszins onverklaarbaar dat de meer volwassen fantasy niet of nauwelijks van de grond komt in Nederland. Aan Driesterrenkroon zal het niet liggen, want Rhinehart heeft zeker zijn best gedaan. Drie jonge kinderen zijn volgens een oude profetie de rechtmatige erfgenamen van een wrede koning maar zijn als baby’s uit het koninkrijk gesmokkeld om aan de bloeddorst van hun vader te ontkomen. Die heeft de profetie ook gelezen en is niet van plan om de kroon aan wie dan ook vrijwillig af te staan. De drie kinderen bezitten allemaal een unieke vorm van magie, maar weten niet af van elkaars bestaan. De magie van Tarlan en Elodie worden mooi uitgewerkt en spreken ook behoorlijk tot de verbeelding. Alleen Agulfus lijkt er wat magertjes vanaf te komen, maar tegen het eind wordt duidelijk dat ook hij een zeer bijzondere gave heeft.

Rhinehart heeft een boek geschreven met redelijk wat vaart en veel actie en geweld. Misschien had hij het wat beter over het gehele boek kunnen verdelen, want sommige passages en hoofdstukken zijn soms wat saai en langdradig. Terwijl je tegen het eind bijna pagina’s tekort lijkt te komen om alle gevechten en intriges in je op te nemen. Feit is wel dat er genoeg overblijft voor een tweede en derde deel, want ondanks het op zich redelijk afgesloten einde, liggen er nog genoeg verhaallijnen open die in de vervolgdelen kunnen worden opgepakt en uitgewerkt. Volgens de profetie moet dat allemaal gaan leiden tot een triomftocht richting de troon van het machtige rijk.

Over een paar maanden ligt het vervolg al in de winkels. Het begin is – op een paar kanttekeningen na – veelbelovend.