Het mist spanning

diepgang, kwaliteit, brutaliteit en maakt op geen enkele manier indruk op de lezer. ,Het meest opvallend aan Drift, het tweede boek van de in Tasmanië geboren Marion Pauw, is de mooie en zeer kleurige cover. Een ongetwijfeld mooie vrouw is schuin van boven gefotografeerd aan de rand van een zwembad, met in het blauwe water de weerschijn van tropische bomen. Heel goed gedaan door uitgeverij Anthos, waar ze echt wel weten hoe ze een boek zo opvallend mogelijk in de winkels kunnen krijgen. Nog mooier is de achterkant van het boek, waar te lezen valt dat dit een brutale, sexy en exotische roman is en waar een foto van de oogverblindende Pauw dit lijkt moeten onderstrepen. Sprekende groene ogen, een licht gestifte mond waar een enigszins verlegen glimlach valt te ontdekken en lange blonde haren. In een strak zittend wit truitje heeft ze haar armen over twee houten stoelleuningen geslagen, met tussen de spijlen een glimp van een eveneens witte broek. Waarna je vervolgens met enige verbazing de positie van haar rechterhand kan bekijken. Anatomisch gezien kan dit haar hand bijna niet zijn en de positie is hoogst onnatuurlijk, al leidt de schoonheid van Marion Pauw de aandacht hier al snel weer vanaf. Brutaal. Sexy. En absoluut exotisch.
Het verhaal van Drift is simpel en nauwelijks verrassend te noemen. Nergens is ook maar iets te ontdekken wat de term brutaal kan verklaren. De hoofdpersoon Jill is samen met haar vriend Simon naar Aruba verhuisd, aangezien hij daar als jurist een baan heeft gekregen bij een succesvol bedrijf. Jill heeft redelijk wat psychische problemen gehad en is enigszins op zoek naar de zin van haar leven. De relatie met Simon is niet echt goed meer en in een poging de verveling te verdrijven, neemt ze duikles bij de geheimzinnige instructeur Edsel. Deze blijkt door de FBI langdurig te zijn verhoord in verband met de verdwijning van de Amerikaanse toeriste Christine Bird. Jill lijkt opvallend veel op Bird en ontdekt op een gegeven moment een aantal kleine aanwijzingen wat er mogelijk met het meisje kan zijn gebeurd.
De inspiratie voor haar verhaal vond Marion Pauw in de geruchtmakende verdwijning van Natalee Holloway. Dat een jong meisje op onverklaarbare wijze in het niets kan verdwijnen prikkelde haar fantasie, vooral in combinatie met het leven op het exotische Aruba waar de misdaadcijfers over het algemeen extreem laag zijn te noemen. Maar het eindresultaat van Drift maakt duidelijk dat een aardig idee voor een boek niet voldoende is om ook tot een goed verhaal te komen. Exotisch is alleen de omgeving, waar in het boek zelf trouwens weinig van wordt meegegeven, en sexy is het werkelijk helemaal nergens. Jill doet wat halfslachtige pogingen om de problemen in haar leven te vergeten, maar uiteindelijk wordt alles zeer oppervlakkig beschreven. Dat is misschien ook wel de rode draad in het boek, want werkelijk alle personages blijven vlak en onpersoonlijk. Het einde van het verhaal is nog enigszins verrassend, hoewel je het aan de andere kant al een tijd van te voren ziet aankomen. In z’n totaliteit is Drift gewoon een zeer matig boek, dat feitelijk niet in de prachtige bibliotheek van uitgeverij Anthos terecht had mogen komen. Het mist spanning, diepgang, kwaliteit, brutaliteit en maakt op geen enkele manier indruk op de lezer.
Het meest intrigerende van het boek is voornamelijk de rare positie van de rechterhand van de auteur op de achterkant van de cover. En dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest.