Ploegje hier, ploegje daar

Slechts een paar maanden na het verschijnen van het eerste deel Driesterrenkroon ligt nu ook Het verloren rijk al in de boekwinkel: het tweede deel van 'Driesterrenkroon', over de drieling Elodie, Tarlan en Agulfus die volgens een oude profetie vrede en voorspoed moeten brengen in het koninkrijk Toronië. Al jarenlang wordt het rijk met ijzeren vuist geregeerd door hun wrede vader. Het ging er in Driesterrenkroon – voor een jeugdboek – soms opvallend heftig aan toe in het verhaal van J.D. Rinehart. In Het verloren rijk is dat wederom het geval. De schurken hakken er behoorlijk op los en ook de helden van het verhaal staan in dat opzicht hun mannetje. En vrouwtje. Het bloed vloeit rijkelijk, ledematen vliegen veelvuldig in het rond en ook de guillotine doet zijn gruwelijke werk. Belangrijke personages uit het eerste boek worden daarbij soms niet gespaard.

Grote verschil met het vorige boek is echter wel dat de vaart er nu veel meer inzit en er nog nauwelijks momenten zijn waarbij je met je gedachten makkelijk even kan wegdromen. Het verhaal is in alle opzichten beter in evenwicht en de drie koningskinderen uit de profetie maken duidelijk een ontwikkeling door. Ze gaan ook steeds beter om met hun speciale gaven, die ze blijkbaar van hun moeder hebben geërfd. De strijd in Toronië tegen het zombieleger van de gewelddadige koning Brutan gaat nog steeds in alle hevigheid verder en met name Gulf heeft daar zijn handen vol aan. Elodie en Tarlan hebben ondertussen andere problemen die ze het hoofd moeten bieden en langzaam maar zeker lijkt de voorspelde gouden toekomst van het koninkrijk verder weg dan ooit. Vooral als andere op macht beluste personen hun kans proberen te grijpen om de troon te veroveren. Vooral Elodie staat er op het oog alleen voor en moet machteloos toezien hoe haar voormalige beschermheer alles in het werk stelt om haar volledig buitenspel te plaatsen.

De beroemde tovenaar Melchior is ondertussen aan een moeizame tocht begonnen om zijn verloren toverkracht terug te krijgen. Alleen dan zal hij in staat zijn om de drieling ook daadwerkelijk te helpen. Tarlan en zijn dieren helpen hem daarbij maar ontdekken vervolgens ook dat er nog meer bedreigingen onderweg zijn om het koninkrijk omver te werpen. Lichte irritatie tijdens het lezen van de hoofdstukken waarin Tarlan centraal staat is het veelvuldig gebruik van het woord ‘ploegje’. Het ploegje van Tarlan. Ploegje hier, ploegje daar. Overal ligt dierenhaar. Het is bijna alsof je in een liedje van de illustere Drs. P gevangen zit. Natuurlijk…. Het is een jeugdboek. Als je het gaat turven dan kom je echter tot een belachelijk hoog aantal en dat haalt af en toe het bloed onder de nagels vandaan.

De schrijfstijl van J.D. Rinehart zorgt ervoor dat Het verloren rijk heel makkelijk leest, daarbij mede geholpen door de gebruikte regelafstand. Het verhaal zit uitstekend in elkaar en is zonder meer aantrekkelijk en uitdagend voor de jeugd en bevat voldoende elementen die het ook voor de oudere lezers interessant houden. Het is vrij klassieke fantasy, maar de vele vondsten van de auteur zijn allemaal goed bedacht en soms ook wel origineel. Aan het eind van dit tweede deel is nog veel onduidelijk over het lot van de drie koningskinderen. Hoewel je natuurlijk weet dat uiteindelijk alles goed gaat komen, ben je toch wel nieuwsgierig hoe Rinehart straks alle draadjes precies aan elkaar gaat knopen.

Hopelijk lukt het de uitgever om ook het derde deel snel te vertalen en kan het afsluitende deel over een paar maanden al worden uitgebracht.