Hypnotiseren

Nadat ik één of twee jaar geleden als lezer de boeken van Kader Abdolah had ontdekt, las ik in hoog tempo meerdere van zijn boeken. Alles wat nog leverbaar was bestelde ik via mijn winkel en voor de rest ging ik op zoek bij websites voor antiquarische boeken. Inmiddels heb ik al zijn romans en verhalenbundels in mijn bezit en blijft de schoonheid van de taal mij – na tien gelezen romans – nog altijd verbazen. De verhalen zijn vaak persoonlijk, soms fictief en iedere keer verbluffend mooi. Begin deze week begon ik aan zijn meest recente, het onlangs verschenen “Ze vliegen nog altijd over de Schie”.

Alleen die titel al….

Het boek had mij meteen vanaf de eerste zinnen in haar greep. Ik las ’s ochtends om half zeven een paar pagina’s voor ik een kwartier later naar de bushalte moest lopen. Ik las in de winkel voordat het tijd was om de eerste klanten binnen te laten. Op rustige momenten pakte ik het boek weer op en las een aantal regels. Als ik ’s avonds thuis kwam las ik een hoofdstuk voor het eten en na het eten nog een paar. Op de momenten dat ik niet las, gingen mij gedachten regelmatig terug naar het boek. De gebeurtenissen in het verhaal trokken aan mij voorbij. Hoe zal het verder gaan? Wat gaat er allemaal nog gebeuren?

Kader Abdolah schrijft in een rustig tempo en in zijn eigen taalgebruik. Met mooie zinnen vlecht hij een prachtig en vaak betoverend verhaal in elkaar. De kunst van het vertellen. Iets wat deze auteur tot in de finesses beheerst. Met slechts een paar woorden weet hij levensechte personages neer te zetten en wonderlijke situaties te schetsen. Deze keer het verhaal van Ernesto die in Delft komt wonen in een historisch gebouw waarin vroeger de eerste Technische Hogeschool van Nederland was gevestigd. Hij gaat in de kelder van het gebouw aan het werk als goudsmid en droomt ’s nachts over zijn verloren verleden.

Hij raakt bevriend met de weduwen die ook in het gebouw wonen, vooral nadat hij tijdelijk onderdak geeft aan Alejandra, een vrouw uit Guatemala die op zoek is naar de vader van haar driejarige dochtertje. De levens van de verschillende mensen in het gebouw raken met elkaar verweven en ook het verleden van het gebouw begint zich zachtjes te roeren.

Het is Kader Abdolah op zijn best. Met zijn hypnotiserende schrijfstijl weet hij constant te boeien en het verhaal zichzelf te laten ontvouwen. Niet alleen over Ernesto maar ook over Alejandra en haar dochtertje Amalia. Over de Hindoestaans-Surinaamse Chado en de Brabantse schrijfster Rosalie. De vrouwen op de eerste begane grond van het gebouw hebben niets en toch ook weer alles met elkaar gemeen.

Het verhaal heeft een bodem die gebaseerd is op historische feiten wat het extra interessant maakt en ook de mystieke vogel Upapu speelt een belangrijke rol. Kader Abdolah is een absolute grootheid binnen de Nederlandstalige literatuur en dat bewijst hij met ieder woord in deze uitmuntende roman.