Het verhaal is niet al te gecompliceerd en doet daarom terugdenken aan de eerste delen in deze serie.

In het elfde boek van James Patterson met Alex Cross in de hoofdrol, wordt totaal niet meer verwezen naar de Russische crimineel en terrorist Wolf, die in de vorige twee delen nog zo’n bloederige hoofdrol voor zichzelf had opgeëist. In plaats daarvan wordt Cross tijdens zijn vakantie gevraagd om de politie van Los Angeles bij te staan tijdens het onderzoek naar de moord op Antonia Schifman, een beroemde en succesvolle actrice. Schifman is doodgeschoten. Bovendien heeft de moordenaar haar gezicht met een mes bewerkt en meteen na zijn gruweldaad een e-mail aan een verslaggever van de Los Angeles Times gestuurd. Als er vlak daarna nog meer slachtoffers vallen, blijkt het om een gewetenloze seriemoordenaar te gaan en kan Alex Cross zijn vakantie wel vergeten.
In vergelijking met de vorige boeken van James Patterson over Alex Cross is In naam van de vader eigenlijk een stapje terug in de tijd. Het verhaal is niet al te gecompliceerd en doet daarom terugdenken aan de eerste delen in deze serie. Het is in feite de jacht van een rechercheur op een moordenaar en daarin is Cross op zijn best. Helaas werkt de LAPD niet altijd mee en blijkt de prestigestrijd tussen gewone politie en de FBI vaak belangrijker dan de uiteindelijk gezamenlijke taak om nieuwe slachtoffers te voorkomen. Er tussendoor heeft Cross nog andere problemen, aangezien zijn relatie met Jamilla onder druk staat en hij tevens in een hevige strijd is verwikkeld om zijn jongste zoon te mogen blijven zien. Het is door het hele verhaal heen duidelijk merkbaar dat de rechercheur grote moeite heeft met zijn werk voor de FBI en het feit dat hij steeds vaker weg is bij zijn gezin. Hij mist de samenwerking met zijn jeugdvriend Sampson en alles wijst erop dat Alex Cross mogelijk zijn oude baan bij de politie van Washington D.C. weer gaat oppikken. In dat opzicht is In naam van de vader misschien een soort van overgangsverhaal. Dat kan verklaren waarom het niet één van de beste boeken van James Patterson genoemd kan worden. De handelswijze van Christine, de moeder van zijn jongste zoontje, is zeer grillig te noemen en op het eind van het verhaal zelfs bijna lachwekkend. De jacht op de seriemoordenaar zit redelijk in elkaar en hoewel de indruk gewekt moet worden dat het mogelijk om een vrouw gaat, blijkt het al snel om een mannelijke dader te gaan. Een irritante journalist volgt Cross door het hele verhaal, maar nergens wordt geloofwaardig gemaakt hoe deze man aan zijn informatie komt. Ook de uiteindelijke confrontatie van Cross met de moordenaar is niet helemaal logisch en maakt – samen met het bovenstaande – dat je het gevoel krijgt dat James Patterson bij het schrijven van dit boek er niet helemaal met zijn gedachten bij is geweest.
Maar Patterson heeft het dan ook waanzinnig druk. Buiten zijn thrillers om, schrijft hij ook kinderboeken. Ondanks bovenstaande kritiek valt er natuurlijk best nog het een en ander te genieten in het elfde deel over Alex Cross. Hoewel Patterson nauwelijks een ster in het schrijven van dialogen genoemd kan worden, zijn de belangrijkste personages redelijk uitgewerkt en heb je slechts aan een paar zinnen voldoende om te begrijpen wat er gaat gebeuren. Cross en zijn overige familieleden zijn daardoor levensechte mensen geworden en de liefhebbers van de boeken van James Patterson zijn bijzonder met hun begaan. Het verlaten van de FBI lijkt dan ook een goede stap en een nieuwe samenwerking met Sampson is iets waar de fans van de serie zich bijzonder op zullen verheugen. Of het ook echt gaat gebeuren? Dat zal moeten blijken in het twaalfde deel, dat ongetwijfeld volgend jaar gaat verschijnen en waarmee Patterson zich vast en zeker zal gaan revancheren.