Neusje voor de goal

Iedereen die het internationale voetbal een beetje volgt weet sinds vorig jaar wel wie Jamie Vardy is. De broodmagere spits en doelpuntenmachine van Leicester City, de Engelse club die het afgelopen seizoen historie schreef door de titel in de Premier League te veroveren. De clubs met het grote geld kregen het nakijken en werden op het oog simpel en zonder problemen aan kant geschoven. Chelsea, Manchester City, Manchester United. Als de grote jongens landskampioen worden in Engeland, dan haalt iedereen zijn schouders op. Clubs die in handen zijn van ambitieuze miljardairs die zonder met de ogen te knipperen vele honderden miljoenen euro's in hun club pompen. Honderd miljoen voor één enkele speler? Geen probleem. Aan geld geen enkel gebrek. Leicester City bewees vorig jaar echter dat sprookjes in de sport gelukkig nog steeds bestaan en dat ook een club met - voor Engelse begrippen - bescheiden middelen de titel kan winnen. Zonder ook maar een speler te kort te doen, was Jamie Vardy met al zijn doelpunten één van de belangrijkste pijlers onder het enorme succes. Een gedoodverfde degradatiekandidaat bleek een heel seizoen ongrijpbaar en Vardy scoorde er flink op los. Om na het behalen van de titel alle aanbiedingen te weerstaan en gewoon bij zijn Leicester City te blijven.

In de biografie "Jamie Vardy: vanuit het niets" vertelt de spits zijn levensverhaal. Al op jonge leeftijd was hij gek op voetbal bleek hij het bekende en niet aan te leren neusje voor de goal te hebben. Veel verder dan de amateurs van het Engelse voetbal bracht het hem echter niet, mede omdat Vardy het buiten het voetbal ook belangrijk vond om te veel feesten en flink te drinken. Het bijna klassieke levensverhaal van veel Engelse jongeren die opgroeien in grauwe buurten waar de criminaliteit welig tiert en veel kinderen overdag aan hun lot worden overgelaten. Wel naar school of niet naar school: je zoekt het maar uit. Maak je een meisje zwanger? Dan ga je maar trouwen en je dagen in een of andere troosteloze fabriek slijten om ’s avonds en in het weekend de ellende van je af te drinken in één van de honderden kroegen die iedere middelgrote stad in Engeland rijk is. Vardy voldeed in zijn jonge jaren aan vrijwel alle vooroordelen die er zijn. Voetballen, scoren en drinken. Het was zijn droom om ooit te spelen voor zijn geliefde Sheffield Wednesday, dé club in zijn geboortestreek. Toen die echter geen interesse bleken te hebben leek zijn voetbaldroom voor altijd uit elkaar te spatten. Hij bleef voor een kleine, plaatselijke club spelen en verdiende zijn geld met geestdodend werk in een fabriek. Vardy kwam in contact met justitie en speelde zijn wedstrijden noodgedwongen met een enkelband. Ondanks dat hij totaal niet leefde als een sportman, bleef hij aan de lopende band zijn doelpunten maken en was hij ook fysiek nauwelijks af te stoppen. Uiteindelijk kreeg hij een contract aangeboden bij Fleetwood Town in een van de lagere divisies van Engeland. Hij deed het daar zo goed dat Leicester City al snel interesse kreeg.

In zijn biografie komt Vardy niet altijd even sympathiek over maar moet je wel respect hebben voor zijn doorzettingsvermogen. Het is jammer dat hij pas – voor een voetballer – op latere leeftijd wat serieuzer voor zijn sport ging leven. Met name de hoofdstukken over Leicester City zijn heerlijk leesvoer en je beleeft dat waanzinnige seizoen opnieuw aan de hand van de vaak zo ongrijpbare spits. Het is ook het bewijs dat iemand met veel talent het uiteindelijk kan redden in de sport, ook al is hij door alles en iedereen al verschillende keren afgeschreven. Zolang je maar in jezelf blijft geloven.


(Kijk voor al mijn recensies op: http://leeswereld.blogspot.nl)