Een klein verhaal met grote gevolgen

Shelley Read begon in 2008, eigenlijk zonder dat ze het in de gaten had, al met het schrijven aan haar eerste roman. Ze schreef vele losse aantekeningen en anekdotes in haar notitieboekjes. Pas in 2018 wist ze dat dit een roman moest gaan worden. Na dertig jaar lesgeven ging ze met vervroegd pensioen en zette zich aan het schrijven, iets wat ze ook altijd al had willen doen. Na een aantal afwijzingen van verschillende uitgeverijen rondde ze in 2021 de uiteindelijke versie van haar debuutroman af. En die maakte indruk want het boek is gelijktijdig in bijna dertig landen verschenen.

De zeventienjarige Victoria Nash is de dochter van een perzikkweker in een klein dorpje in Colorado. Haar wereld is klein, na de dood van haar moeder toen Torie twaalf was, nam ze het huishouden van haar over. Zonder morren, dat werd nu eenmaal van haar verwacht. Op een herfstochtend in 1948 wijst ze een jongeman, die zich voorstelt als Wilson Moon, de weg naar het pension in het dorp. Op dat moment weet ze nog niet dat dit haar leven voor altijd zal veranderen. Ze wordt zich bewust van wat een vrouw nog meer kan zijn dan iemand die het huishouden bestiert maar ook dat er zaken in de wereld spelen waar zij nog nooit goed bij stil had gestaan. De hardheid van die wereld zal haar al snel dwingen tot zeer moeilijke keuzes en haar toekomst bezegelen.

Het valt niet mee om iets zinnigs over dit boek te zeggen zonder al te veel te verklappen over het verhaal. Eigenlijk gebeurt er niet zo heel veel. Victoria’s wereld is klein en zal zich naarmate het verhaal vordert ook niet heel erg veel verder uitbreiden. De Rocky Mountains blijven altijd het decor. En toch groeit haar personage enorm want wat ze allemaal meemaakt is niet mals. Read heeft het verhaal opgedeeld in vijf delen, die ieder een periode beslaan van 1948 tot 1971. Hierin maakt ze veel ruimte vrij voor beschrijvingen van het dorp, de huizen, de perziken en de boomgaard waarin ze groeien en niet te vergeten de bergen en de rivier met al hun pracht maar ook hun verschrikkingen.

‘De opkomende zon verlichtte de oostelijke kant van Main Street en kroop vervolgens langzaam verder het dorp in, over de treinrail en het speelplein van de school, om het ronde, rood met blauwe glas-in-loodraam van de piepkleine kerk in vuur en vlam te zetten.’

Verder krijg je een mooi beeld van de streek door de jaren heen, de veranderingen in het landschap, de mode, de houding tegenover oorlogen, de veranderende meningen van mensen ten opzichte van wat er in de wereld gebeurt. Victoria groeit gedurende de beschreven periode van een onwetend maar welwillend meisje uit tot een behoorlijk verbitterde vrouw die het liefst met rust gelaten wil worden. De coming-of-age druipt er vanaf, net als het sap van de zoete perziken die ze verbouwt.
De zintuigelijke beschrijvingen die door het hele boek voorkomen, trekken je als lezer het verhaal in waar je door de ogen van Victoria te maken krijgt met racisme, liefde, verlies maar ook vriendschap en hoop. Ondanks de beschrijvende stijl van de auteur leest het prettig. Af en toe zal je even stil blijven staan bij een bloeiende perzikboom of op de richel van een bergwand maar dan word je weer meegesleurd in de waan van de dagen. Er zijn wat kleine puntjes die ietwat ongeloofwaardig aandoen en het feit dat het verhaal vanuit een ik-personage wordt verteld geven soms een eenzijdig beeld. Maar het is haast onmogelijk dat dit boek je onberoerd laat.