Nog even belangrijk

Nadat ik dit boek had gekregen via een boeken-geef-actie, ben ik er meteen in begonnen. Ik vond het een prachtig verhaal.
Harper Lee dwingt ons om door de jonge ogen van Scout en Jem Finch naar racisme, sexisme en vooroordelen te kijken. Als je naar deze dingen kijkt door de ogen van een onschuldig kind, wordt het nog duidelijk hoe schaamteloos volwassenen elkaar neerhalen. De verbazing die Scout en Jem voelen als ze zulke dingen zien gebeuren, maakt dat je als door een vergrootglas naar de acties van volwassenen kijkt. Dankzij het perspectief van het boek wordt het niet te zwaar om te lezen, en dat terwijl het belang van de onderwerpen niet wordt ondermijnd. Een knap staaltje schrijfkunst.
De personages in dit boek vond ik ook erg goed. Van hun namen tot de beschrijvingen van hun huizen en tuinen. Ondanks dat Lee zeker niet elk personage onnodig lang heeft beschreven, had ik toch van bijna alle dorpsbewoners het gevoel dat ik precies wist wie en hoe ze waren. Mijn favoriete personage was Atticus Finch. Hij vocht voor waar hij in geloofde, op een kalme, rationele en respectvolle manier. Hij was een geweldige vader.
Hoewel het verhaal soms een beetje langzaam was, vond ik het nooit saai. Elk hoofdstuk bleef interessant, ook als er niet veel gebeurde. To Kill A Mockingbird is een hartverscheurend en toch hoopvol boek. De onderwerpen in dit boek zijn nu nog even belangrijk als zestig jaar geleden, ik raad iedereen dus ook aan om het te lezen. Ik sluit af met mijn favoriete quote: "It ain't time to worry yet. I'll let you know when."