Griekse Roem; over vaders, Helden en oorlogen

“Vadersroem.” Dat is wat zijn naam betekent, maar toch loopt het leven van de jonge Patroclus vanaf het begin niet op rolletjes. Zijn vader wil dat hij iemand anders is dan wie hij werkelijk is. Wanneer de jonge Patroclus dan ook verbannen wordt, wordt hij opgevangen bij koning Peleus, vader van Achilles. Vanaf dat moment is het Patroclus en Achilles, Achilles en Patroclus. Bij Peleus, bij Chiron de centaur, tegen de wil van Thetis, wie Achilles’ goddelijke (!) moeder is en al helemaal tijdens de oorlog. Achilles en Patroclus, Patroclus en Achilles.
De vertelling gebeurt volgens de belevenissen van Patroclus en wordt steeds meeslepender. Naarmate het verhaal vordert, voelt de lezer de afloop als het zwaard van Damokles boven het boek hangen.

Millers taalgebruik is fenomenaal, waarbij complimenten voor de vertaling van Robert Neugarten niet kunnen ontbreken. Daarnaast valt op dat Madeline Miller alles weet van de karakters in het epos en hoe dat in het origineel Grieks neergezet had kunnen worden. Zo schrijft ze over de eerste Griek die op de Trojanen afsprong en dus ook de eerste dode werd in de tienjarige Trojaanse oorlog: “Misschien was hij dronken, misschien werd zijn bloed aangevuurd door de hoop op roem…” De volgende tien jaar weet Miller op zeer originele wijze neer te zetten. Want wie Trojaanse oorlog zegt, zegt Trojaans paard. De enige woorden die de auteur humoristisch genoeg daaraan ‘vuil maakt’ zijn “zo is er het paard”.

Opmerkelijk is, dat hoewel het verhaal vanuit het Griekse perspectief van Patroclus wordt verteld, verschillende namen in de Latijnse versie in het boek staan, zo is Patroclus bijvoorbeeld in het Grieks eigenlijk Patroklos en Menelaüs Menelaos.

Het verhaal is goed te begrijpen, ook zonder kennis van de Griekse mythen en andere verhalen. Mocht er toch nog niets onduidelijk zijn of nagezocht willen worden: er staat een heel uitgebreide en duidelijke namenlijst achterin het boek.

Op de omslag van “Een lied voor Achilles” staat een citaat van Donna Tartt waarin zij uitspreekt dat het boek moeilijk weg te leggen is. Het is er werkelijk zo een. Het is een boek, waarvan het al jammer is dat het bijna uit is. Het is zélfs zo’n boek waarvan na het lezen ervan een soort zwart gat ontstaat. Aan iedereen aan te raden!