Ik probeerde het leuk te vinden

Toen ik de achterflap van dit boek las, was ik erg enthousiast. Een verhaal dat draait om een keuze tussen twee koninkrijken, waar je in terecht kunt komen na de dood. Het klonk als een boek met enorm veel potentie! Dit gecombineerd met een prachtige cover maakte dat ik niet kon wachten tot ik de tijd had om aan dit boek te beginnen.

Tijd die ik liever anders besteed had.

Wat. Een. Nachtmerrie. Is. Dit.

Het voelde tijdens het lezen alsof ik gegijzeld werd. Louter koppigheid heeft ervoor gezorgd dat er een einde kwam aan deze marteling, Het hoofdpersonage is een typisch 'angsty' tienermeisje. De jongens in de liefdesdriehoek (lekker origineel) hebben de diepgang van een kartonnen doos. En wat zien we van de koninkrijken? Vrij weinig. Zeker drie kwart van het boek speelt zich af in een psychiatrische inrichting, waarin de dingen die gebeuren zo belachelijk wreed zijn dat je ze niet serieus kan nemen. De schrijfster had met dit idee een meesterwerk kunnen schrijven. In plaats daarvan schreef ze een verhaal in een abstracte stijl die net niet binnenkomt, en een diepgang die ver te zoeken is.

Normaal gesproken ben ik echt niet zo een azijnzeiker, maar behalve de cover was er echt niets wat ik kon waarderen aan dit boek.