Verhalend en uniek in stijl, kan je je volledig in leven in de wereld die getroffen is door een enorme ramp.

Met dank aan de uitgever voor mij een eerste kennismaking met Ammaniti. Ik had al veel (reviews en blogs) gehoord en gelezen over de bijzondere kwaliteit van deze schrijver. Een eigen schrijfstijl en een bijzondere weergave van de wereld waardoor deze heel herkenbaar is voor de lezer. De stijl geeft je het gevoel jezelf in het verhaal te herkennen. Echt goed is hoe Niccolò zijn karakters neer zet, het kunnen je buurtgenoten of je neefjes en nichtjes zijn die in Italië wonen. Je ziet echt het leven en de wereld door de ogen van de schrijver.

In dit verhaal ontmoeten we Anna, Astor, Pietro en natuurlijk Knuffel. De wereld is verlaten van volwassenen die een voor een gestorven zijn aan een niet te beheersen virus. Het virus dat pas actief wordt bij lichamelijke volwassenheid heeft over de hele wereld huis gehouden. Anna is het oudere zusje van Astor. Zij draagt de verantwoordelijkheid voor zichzelf en der broertje sinds de moeder en vader overleden zijn. Aan de hand van een overlevingshandleiding geschreven door haar moeder op der sterfbed houden Anna en Astor die redelijk geïsoleerd leven het een lange tijd uit zonder direct in gevaar te komen. In de rest van hun wereld, Sicilië, heerst een anarchie die door de oudste van de kinderen wordt beheerst. In de nieuwe wereld gaat het er bruut en moordlustig aan toe om te kunnen overleven. De voedselketen is volledig verstoord en er wordt vooral geleefd op de verpakte restanten die voor hedendaagse begrippen al ver over hun houdbaarheidsdatum zijn. Het onheil van overlijden komt met het ouder worden echter steeds dichterbij. En het wordt kiezen tussen de dood afwachten of genezing van het virus vinden. Om de oplossing te vinden moeten Anna en Astor op pad. Gedwongen door de omstandigheden (ik zal geen spoilers weggeven) gaan ze op reis geholpen door Pietro en de hulpvaardige en uiteindelijk trouwe hand Knuffel.

Ammaniti laat met zijn super mooie zinsopbouw de werkelijkheid van het leven aan de lezers zien. De dingen zijn zo als ze zijn: verlate, angstig, vergaan, vervallen, dood en stervende. En toch zorgt hij ook dat er op een aangename manier hoop, liefde, leven, zorg, verliefdheid en genegenheid is. Het verhaal heeft een prachtig thema vind ik: Kinderen die overgeleverd zijn aan zichzelf. Een maatschappij die gerund wordt op microniveau en waar overleven in het teken staat eigenlijk niet lichamelijk volwassen willen worden. En toch komen alle aspecten van de hedendaagse maatschappij ook gewoon weer boven: overheersing, bedrog, misbruik, leiderschap, misleiding, etc, etc.

Conclusie: Ja, dit is zeker een schrijver om meer van te lezen. Het leven zoals het is terug te vinden vanuit een thema, zonder omhalen dingen benoemen zoals ze zijn, zo heerlijk dat je het in één ruk zou willen uitlezen. Mijn echte min punt is dat dit boek eigenlijk uit drie te sterk verschillende delen bestaat. Deel 1: Kennismaking met de personages en het verhaal / thema. Goed uitgewerkt. Heerlijk geschreven, lekker leesbaar. Deel 2: De zoektocht naar de belofte. Soms wat warrig, niet helemaal af, beetje onrealistisch op punten. Deel 3: En nu verder naar .. Bijna een roman, leest weer lekker weg, gaat soms wel in tijd en in de verhaallijn te snel, helemaal vergeleken met de eerste twee delen. Maar gelukkig is er het slot (of juist niet) wat veel ruimte laat om verder te werken aan Anna 2. Ik zou die zeker wel willen lezen in ieder geval. Maar eerst ga ik verder met ‘Ik haal je op, ik neem je mee’. Ik ben benieuwd of ik langzamerhand misschien een Niccolò Ammaniti fan dreig te worden.