Een fantastische afsluiting van de reeks

Met het Spel van illusies is de reeks van Het Patroon afgerond. Waar het verhaal van Het Patroon zich eerder afspeelde op Sondar, heeft het zich nu verplaatst naar de Wijngaard en het Dodenrijk. Arentsen weet deze twee plekken zo neer te zetten dat er vragen beantwoord worden maar gelijk weer nieuwe vragen ontstaan. Als lezer vraag je je elke keer af, hoe kunnen ze hier in hemelsnaam voorkomen dat Drenuga de macht over Sondar in handen krijg? En wat weet ze Drenuga weer goed neer te zetten. Als lezer komt er toch af en toe een glimlach op je gezicht als hij de hoofdpersonen weer eens goed weet te bespelen.

Damaris treedt in dit boek op de voorgrond als ze er voor kiest om het Dodenrijk in te gaan, op zoek naar Kimoh’ra. Ze is een no-nonsense figuur die recht op haar doel afgaat en geen blad voor de mond heeft. Iemand die ineens een krachtige rol inneemt. Als lezer ga je houden van haar moed en voel je met haar mee als je leest waar ze vandaan komt en wat ze heeft meegemaakt.

Eyvére speelt in het Spel van Illusies ook weer een grote rol. Ze moet navigeren door de grillen van de boer in de Wijngaard, waarvan de motieven niet even duidelijk zijn. Ze is op zoek naar Rebori, een zoektocht waarbij maar weinigen haar willen helpen. Toch weerhoudt alle tegenstand haar er niet van om vast te houden aan wie ze is en hoe Arentsen haar eerder ook al heeft neergezet; een avontuurlijk, onbezorgd persoon.

Naast deze twee hoofdpersonages zijn er nog een aantal andere personages uit voorgaande boeken die belangrijke rollen spelen, in een poging om Sondar uit de klauwen van het Dodenrijk te houden.

Al met al een spectaculaire afsluiting van de serie, bomvol fantastische illusies, ontmoetingen en spannende scènes.