"Psychologische" autobiografische roman over misbruik!

Na het overlijden van haar oom begint Mia, de hoofdpersoon, met het schoonmaken en opruimen van de flat van haar oom. Terwijl ze schoonmaakt, boent en sleept met meubels ontvouwt het verhaal zich over wat er zich tussen haar en haar oom heeft afgespeeld in haar jeugd en stelt hem hardop vragen.

Je maakte van mij een leugenaar. Een actrice.
De liefde die je voor mij voelde, voelde ik ook voor jou.
Maar het mocht niet zijn.
En nu wis ik je uit, kamer voor kamer.

Je voelt in het verhaal de tweestrijd die ze voert over de liefde die ze voor haar oom voelde maar ook de boosheid over de onschuldige jeugd die hij haar afnam door deze liefde van haar voor hem te misbruiken.

Wat wij verzwijgen van Aisha Dutrieux is een autobiografische roman over haar jeugd waarin zij werd misbruikt. Ze verteld haar verhaal ingetogen zonder in de slachtofferrol te duiken.
Juist de psychologische innerlijke strijd die ze voert in de dialoog die zij houdt tijdens het schoonmaken van de flat zoveel jaren na het misbruik is voor mij de kracht van het boek. Ik was de luisteraar die zich een oordeel probeerde te vormen over waar zij al die jaren mee heeft geworsteld en wat voor impact het gebeuren op haar leven tot dan toe heeft gehad.


Aisha maakt met dit boek een kwetsbaar onderwerp bespreekbaar, waar niet makkelijk over gesproken wordt, vaak vanuit schaamte om wat men is overkomen.

Eerder las ik van Aisha Het leven noemen en Wees niet bang, ook met dit boek heeft ze mij weer verrast. Ze heeft haar eigen schrijfstijl, ingetogen niet oordelend maar laat ruimte voor de lezer om zich een oordeel te vormen.

Ik kijk uit naar haar volgend boek!