Lezersrecensie
Vriendschap en wanhoop
Boek speelt zich af tussen jaren 60 en 1994. Tussen tijd in begin en einde zijn maar enkele weken of maanden, in 1994. Tussenin is er aandacht voor de kinderjaren van de ik-persoon, en Pavel en Igor. Daarna volgen de werkjaren in een lampenfabriek (Igor en ik). In 1986 is er de atoomramp in Tsjernobyl, ik-persoon moet verhuizen. Naar deze gebeurtenis en het 'opruimen' gaat ook veel aandacht. Pavel is een vreemde eend in de bijt, hij is verstandig en doctoreert maar geeft dit op. Hij is zijn geloof in het socialisme verloren, en de Tsjernobylramp maakt het nog erger. Pavel is een verhalenverteller, als kind vertelt hij 'helden'verhalen, later die van de gewone mens - in diens overlevingsstrijd in het socialisme. Het boek neemt je mee en net zoals de ik-persoon geraak je gefascineerd door Pavel, maar ik had wel moeite met de geloofwaardigheid van de beschreven situaties in Oekraïne. Ik denk dat de realiteit erger was. Maar misschien is dat niet het belangrijkste, wel wat de 'kleine mens' voelde en meemaakte. Ik werkt na ramp als afwasser in hotel in grote stad. In de grote stad ontmoet hij toevallig weer Pavel. Dan begint zijn zoektocht naar Pavel, hij vindt hem in het rampgebied (waar Pavel elke nacht op zelfgemaakte radiozender 'verhalen' brengt). Zowel Igor als Pavel plegen zelfmoord (of hij laat toch zijn radiozenderplaats ontploffen). Delen tussenin zijn niet chronologisch, maar de vertelde tijd evolueert a.h.w. organisch.
1
Reageer op deze recensie