Wachten op het perron

Het boek gaat hoofdzakelijk over 'Lize' en haar moeder en haar zus, maar ook over Lize zelf, en haar diabetes. Het negativisme dat ik in de interviews over dit boek las (vooral i.v.m. de relatie tot de moeder), vind ik zelf niet in het boek terug. Neen, want Lize houdt van haar moeder, die ze niet altijd mama noemt (om andere reden dan bij mij, denk ik). Lize (oeps, ik vind het raar dat ik enkel haar voornaam gebruik) beschrijft het omgaan met een kankerzieke vanuit het standpunt van de niet-zieke. Het heeft me veel geleerd. Ook de niet-zieke wacht… en is bang het 'moment' te missen, maar hoe hou je dit vol? Lize Spit gebruikt hiervoor het beeld van iemand die in de trein zit die stilstaat in het station, op het perron staan de achterblijvers die erbij willen zijn als de trein vertrekt en dus niet durven opgeven te zwaaien…. Ook het beeld van de dode in een lijkwade ipv in een kist neem ik mee, ik zou niet weten dat dat kon. Goed geschreven. Toen het boek pas uit was, dacht ik: ik schrijf een brief aan mijn kinderen zodat ze achteraf niet met vragen blijven zitten. Een paar dagen later heb ik dat idee al laten varen. Het feit dat het boek aanvoelt als 'van jezelf' geeft aan hoe goed dit boek wel geschreven is. Wel vraag ik me nog af: waar is dit boek fictie en waar echt autobiografie? Dit boek is alleszins meer dan een leeservaring, het is ook een leefervaring.