A masterclass in writing

Vorig jaar las ik de novelle De Kwartiermeester van dezelfde auteur. Een openbaring. Een schrijfstijl om van te snoepen… En een verhaal dat met veel zwier verteld wordt. Vergaat het Borduren in het donker net zo? Spoiler: ja!

Juul heeft ook in haar nieuwe novelle een patent op zinnen die je zo wilt inkaderen en in je woonkamer hangen. Maar eerst het boek uitlezen! Want dat wil je wel. Dit is namelijk het soort boek dat je in één keer ademloos leest. Hoe vergaat het Alistair, negen jaar na zijn traumatische ervaringen als chirurg aan het front? En wat gebeurde er precies op die noodlottige dag in 1917? Juul vertelt het met veel passie. Als een ervaren gids leidt ze jou langs beklijvende personages als Briony, Alistairs vrouw die niets dan diepe liefde voor hem voelt, en Ghislaine, de vrouw die hem verzorgt na zijn instorting. Het plot werkt onweerstaanbaar naar een climax toe.

Ik las het boek intussen een drietal weken geleden. Sommige scènes blijven aangenaam lang in het hoofd sluimeren. Zo is er het bezoek van Sarge Waterman aan Alistair in het chateau, na de crisis. Waterman moet in zijn zinnen behoedzaam om woorden als bommen heen sluipen: elke onschuldig bedoelde uitspraak kan Alistair zomaar uit zijn fragiele evenwicht brengen. Al even meesterlijk is het gesprek tussen Alistair en zijn schoonvader, dat de door de oorlog gekraakte man, die intussen een vorm van rust heeft gevonden, ingebed in zijn gezin, ervan overtuigt om toch een sprong in het diepe te wagen: op Ghislaines uitnodiging ingaan en naar Frankrijk reizen. De laatste hoofdstukken lezen als een echte masterclass in writing.

Zelfs de nevenpersonages blijven bij. Zo is er de onbuigzame kolonel Fleming, die de lezer al vroeg in het boek ontmoet. Enkel wie zowat helemaal kapotgeschoten is, mag wat hem betreft het front verlaten. De agressiviteit die uit zijn woorden, zijn houding, en zelfs zijn fysiek spreekt, wordt indrukwekkend verwoord. Deze novelle leest als een heuse roman. Hoogstaand werk.