Fascinerende mengeling van moraal, intrige en wereldschepping

‘De wording van Chyndyro’ is een bijzonder verzorgde uitgave. Mooie omslag, prachtige kleurrijke tekeningen van draken binnenin. Dit korte verhaal is in meer dan één opzicht de ideale plek om met het werk van Johanna Lime kennis te maken. De auteur (de facto twee auteurs, Marjo Heijkoop en Dinie Boudestein) laat ons kennismaken met mensen, draken en avatars. Het verhaal schetst de ontstaansgeschiedenis van planeten die in de debuutroman ‘Schimmenschuw’ aan bod komen en ook in later werk (twee trilogieën) nog een rol spelen.


Het begin van het verhaal biedt de lezer al meteen een mooi dubbel plaatje. Op de vlakten van de planeet Eibor Risoklany ontspint zich een hevige strijd tussen verschillende groepen van mensen en goden genaamd avatars. Onderwijl kijken hoog in de bergen andere avatars en draken peinzend toe. Belangrijker dan de strijd zelf, die buiten beeld blijft, is de vraag hoe het zover is kunnen komen. Hier toont zich Johanna Limes vaardigheid SF met fantasy te mengen. Mensen met magische gaven werden verstoten op Aarde door de bange meerderheid van gewone lui. De bannelingen moesten een ruimteschip in. Deze magiërs landden op Eibor Risoklany, waar de avatars zich bezorgd over hen ontfermden. Maar dit is het soort verhaal waarin niemand ooit zijn lesje leert. De magiërs streden al gauw in groepen onder elkaar om territorium. (“People are people,” zong Depeche Mode jaren geleden al, nietwaar?) Ze verjoegen daarbij onder andere de draken, die vroeger de volledige aandacht van de avatars genoten.


Zo kan het niet verder. De avatars zijn de voortdurende strijd beu. Ze willen een nieuw begin maken voor de welwillenden onder de mensen, en wel op een andere planeet. De draken krijgen hiertoe de opdracht elders in het universum een gloednieuwe wereld te scheppen. Een misverstand leidt tot de creatie van meteen zo maar eventjes vijf nieuwe planeten. En nijd zaait de sporen van alweer nieuw ongenoegen in het jonge planetenstelsel. Er is namelijk één draak, Chimaera, die het er bepaald niet mee eens is dat de mensen alle aandacht krijgen van de avatars.


Het is heerlijk om lezen hoe deze zwarte draak de boel in de soep laat draaien. Eerst bij het maken van de planeten, waar hij er lekker voor zorgt dat alle draken in tijdnood komen. (Ja, ook in fantasy en SF zijn er blijkbaar deadlines. Nergens valt eraan te ontsnappen!) Nadien regelt Chimaera hoogstpersoonlijk de verzuring tussen de andere draken en de mensen op hun nieuwe thuisplaneet Chyndyro.


Dit korte verhaal toont mooi aan waartoe jaloezie, verkeerde interpretaties en hebzucht kunnen leiden. Niets menselijks is de wezens in ‘De wording van Chyndyro’ vreemd. Bij momenten leest deze vertelling dan ook als een fabel. De levenslessen liggen voor het rapen. Johanna Lime bedient zich van een aangename schrijfstijl. Precieze zinnen waarin acties en werelden uit de doeken gedaan worden. Het verhaal gaat goed vooruit. Toch heb je als lezer nergens de indruk dat het ineens met een rotvaart verder moet. Een leuk tempo dus. Johanna Lime combineert uitstekend moraal, intrige en wereldschepping. En hier valt deze laatste term nu eens waarlijk op te vatten in de meest letterlijke betekenis van het woord. Het spreekt voor zich dat ik nu veel zin heb om de standalone roman ‘Schimmenschuw’ te lezen. Dit wordt dan ook het volgende boek dat ik verlekkerd open…