Vijf sterren zijn niet genoeg

Toen ik me opgaf voor de Hebban verrassingsleesclub hoopte ik op een aangename verrassing, maar ik had niet durven dromen dat er zo’n goed boek naar me opgestuurd zou worden. Het is zonder twijfel een van de beste boeken die ik in de afgelopen jaren gelezen heb en ik lees veel.

Benjamin Ludwig beschrijft in dit debuut het verhaal van Ginny Moon, een meisje van veertien met autisme. Na slechte start en een aantal omzwervingen in verschillende pleeggezinnen heeft ze eindelijk haar plek gevonden bij haar nieuwe ‘voor-altijd’ adoptieouders in het blauwe huis, maar ze kan bepaalde zaken uit haar verleden niet laten rusten. Hoewel ze echt haar best doet om haar zorgen en angsten te delen, lijkt het wel alsof niemand naar haar luistert. Ze besluit het daarom zelf op te lossen, met alle gevolgen van dien.

Ludwig haalde zijn inspiratie voor dit boek uit zijn eigen ervaringen met een geadopteerde tiener met autisme. Het verhaal is op een briljante manier geschreven vanuit Ginny, maar ook de reacties en opvattingen van de mensen om haar heen komen goed naar voren. Ze leeft volgens regels en met lijstjes, maar als het volgens haar eigen logica nodig is overtreedt ze die regels zonder problemen. Je kunt niet anders dan van Ginny houden. Het boek is grappig en ontroerend maar tegelijkertijd ook confronterend omdat het verhaal je laat nadenken over hoe het gesteld is met de zorg en opvang voor kinderen met een stoornis. Ik werd vanaf de eerste pagina in het boek gezogen en kon het de uren daarna niet meer neerleggen, dus wees gewaarschuwd.