Lezersrecensie
Typisch Frans
Dit moordverhaal speelt zich af in Parijs waar Jean-Baptiste Adamsberg net benoemd is tot commissaris. Zijn collega Danglard is niet echt opgetogen over de samenwerking met Adamsberg. Zij zijn namelijk tegenpolen van elkaar. Adamsberg lost geen zaken op door logisch denken, integendeel, hij zit alleen maar krabbeltjes te tekenen en in het niets te staren, terwijl Danglard echt een intellectuele denker is - vóór 16 uur, want daarna is hij te dronken om te denken.
Toch is het Adamsberg die zaken oplost; hij blijkt een over een onovertroffen intuïtie te beschikken. Het is te verwachten dat deze tegenstelling tot humoristische toestanden leidt.
De zaak, waar het in dit boek over gaat, heeft te maken met een of andere onverlaat die Parijs nieuwsgierig maakt: 's nachts tekent hij met blauw krijt cirkels van twee meter doorsnede. In het midden van zo'n cirkel ligt dan telkens een voorwerp dat tot zwerfvuil kan gerekend worden ..... tot, en dat verwachtte Adamsberg al van bij het begin, er een lijk met doorgesneden keel in zo'n cirkel gevonden wordt; en later nog één en daarna nog één.
Logisch denken leidt naar een bepaalde verdachte, maar dan is het toch de intuïtie van de commissaris die naar een totaal onverwachte dader leidt.
Ik voelde in dit boek een beetje de sfeer van de Maigret verhalen van Georges Simenon en heb het met genoegen gelezen, vooral omwille van de tegenstellingen tussen beide politiemensen.
De man met de blauwe cirkels is niet direct een literair hoogstandje, maar ik heb het toch met plezier gelezen.
3***
Toch is het Adamsberg die zaken oplost; hij blijkt een over een onovertroffen intuïtie te beschikken. Het is te verwachten dat deze tegenstelling tot humoristische toestanden leidt.
De zaak, waar het in dit boek over gaat, heeft te maken met een of andere onverlaat die Parijs nieuwsgierig maakt: 's nachts tekent hij met blauw krijt cirkels van twee meter doorsnede. In het midden van zo'n cirkel ligt dan telkens een voorwerp dat tot zwerfvuil kan gerekend worden ..... tot, en dat verwachtte Adamsberg al van bij het begin, er een lijk met doorgesneden keel in zo'n cirkel gevonden wordt; en later nog één en daarna nog één.
Logisch denken leidt naar een bepaalde verdachte, maar dan is het toch de intuïtie van de commissaris die naar een totaal onverwachte dader leidt.
Ik voelde in dit boek een beetje de sfeer van de Maigret verhalen van Georges Simenon en heb het met genoegen gelezen, vooral omwille van de tegenstellingen tussen beide politiemensen.
De man met de blauwe cirkels is niet direct een literair hoogstandje, maar ik heb het toch met plezier gelezen.
3***
2
Reageer op deze recensie
