Laat los mijn hand, een ode aan leven, familie en liefde

Quote: "In wezen hebben mensen betekenis in hun leven nodig.Die zoeken ze altijd op de verkeerde plekken en dat realiseren ze zich pas als het te laat is."

In Laat los mijn hand zijn we samen met Larry Lasker en zijn jongste van drie zonen, Louis die een telg is uit het tweede huwelijk van Larry met een psychologe en dichteres, onderweg van Engeland naar Zürich.
Larry is ongeneeslijk ziek, hij heeft ALS, krijgt steeds minder controle over zijn lichaam, en wil op een waardige manier afscheid nemen van het leven. Daar dit in Engeland verboden is en er in Zürich - waar het wél kan - een organisatie, Dignitalis, en een dokter bestaan die behulpzaam kunnen zijn wil Larry daarheen.
Louis, die heel veel van zijn vader houdt - is diens mantelzorger en moet hem er in hun oude VW camperbusje heenbrengen.

Later zullen Jack en Ralph, de tweelingbroers uit het eerste huwelijk die hun vader eigenlijk nooit echt hebben vergeven dat hij hun moeder inruilde voor een andere vrouw, zich bij het reisgezelschap aansluiten.

Vanaf dat moment wordt de tocht door Frankrijk en Duitsland, naar Zwitserland, het toneel van heel wat filosofische gesprekken, verwijten en verklaringen en begrip, emotionele uitbarstingen, samen ophalen van herinneringen, genotvolle - soms ook hilarische - momenten gevuld met muziek, heerlijke wijnen, lekker eten, verbazingwekkende ontmoetingen; kortom: het toneel van 'leven' in al zijn zonnige en donkere aspecten.
Heel belangrijk voor de drie broers zijn uiteindelijk de lessen in liefde die zij van hun vader krijgen.
En het besef van Louis dat 'houden van', zowel van de ander áls van zichzelf, kunnen loslaten van de ander betekent.

Op de flaptekst lees ik:
‘Ontroerend’ dekt geenszins de lading, dit boek knalt recht je hart in en laat je na lezing verweesd achter'.

Vaak zijn wervende teksten van uitgeverijen lichtelijk overdreven om lezers aan te zetten tot de aanschaf van het boek; in dit geval ben ik het helemaal eens met de tekst.
Ik durfde bijna de laatste pagina niet omslaan omdat ik niet wilde dat het boek uit zou zijn.
Ik blijf inderdaad verweesd achter na veel alinea's die me lieten glimlachen, filosofische gesprekken die me aan het denken hebben gezet, natuurbeschrijvingen die me lieten genieten en hele pagina's die me stille tranen van herkenning ontlokten.

Hoe de road-trip uiteindelijk afloopt laat ik over aan toekomstige lezers van dit boek om te ontdekken.
Wat mij betreft: een prachtig boek dat gelezen moet worden.

Edward Docx (1972) schreef met Laat los mijn hand zijn vierde boek en stond met de roman Self Help op de longlist voor de Man Booker Prize. Hij woont en werkt in Londen

Ik las het manuscript voor De Club van echte lezers - uitgeverij Atlas-Contact