Zó herkenbaar

Het dagboek van Hendrik Groen, een boek dat ik geen moment kon neerleggen. Ik heb gelezen aan tafel en in bed en daar tussenin.
Tot nog toe las ik veel reacties over de humor in dit dagboek over de belevenissen van een groepje vrienden in een verzorgingshuis; zelf heb ik heel veel tissues nat gehuild tijdens het lezen.
Ik woon zelf sinds ruim een jaar in een aanleunwoning [ben wel 20 jaar jonger dan Hendrik] en ik herkende zo vaak situaties dat ik bijna voortdurend met een dikke krop in de keel zat te lezen.
Hendrik Groen beschrijft de dagelijkse gebeurtenissen in het verzorgingshuis dan wel met veel luchtigheid en gevoel voor humor, maar tussen de regels voelde en vermoedde ik ook heel veel verdriet.
Het is een moeilijk iets: jezelf niet meer helemaal te kunnen behelpen, je zelfstandigheid te moeten opgeven omdat het lichaam niet meer wil wat jij wil, geen eigen baas meer te zijn in je eigen woning en weten dat dit sowieso een eindstation is.
Hendrik en zijn vrienden proberen daar dan - met hun clubje - wel wat aan te doen, maar het blijft wrang.
Ik vond het jammer dat het boek uit was, op 31 december.... ik kijk al uit naar het vervolg dat eind januari zal verschijnen.

PS. Ik blijf ook nieuwsgierig of dit boek nu écht door een 83-jarige man geschreven is - ik denk bijna van wel omdat het zo authentiek voelt - maar soms ga ik toch weer twijfelen. Wordt dit raadsel ooit opgelost en komt de auteur van dit prachtige boek zich binnenkort voorstellen en zijn boeken signeren in de boekenwinkels?