Boeiend thema - uitwerking ervan kon beter

Het verhaal van Zoe en Edward begint als een droom van een liefdesverhaal.
Al tijdens hun studietijd raken ze - op het eerste zicht - hevig verliefd op elkaar, iets wat ze voorlopig geen van beiden aan elkaar toegeven; maar zoals het hoort in een liefdesroman komen ze elkaar steeds weer tegen en worden ze een gelukkig paar.Toch gaat hun gezamenlijk pad niet over rozen: de wensen van de één blijken niet de wensen van de ander en vice versa, wat absoluut onmogelijk leek: ze beginnen beetje bij beetje uit elkaar te groeien en elkaar te verliezen.

En dan komt die vreselijke dag waarop Ed - op de fiets onderweg naar zijn werk - geschept wordt door een bus en overlijdt.
Zoe - die niet kan leven met het verlies van haar grote liefde, van wie ze die ochtend geen afscheid heeft genomen, omdat ze weer eens ruzie hadden - stort in en belandt in het ziekenhuis. Ze heeft maar één wens: haar leven mét Ed kunnen overdoen en dingen veranderen die ze fout heeft gedaan en daardoor uiteindelijk de uitkomst veranderen; en op een of andere manier krijgt ze die kans.
Hoe dat gebeurt en of dat ook lukt kan je alleen te weten komen wanneer je het boek zelf leest.

Ik vond het een boeiend thema - daarom wilde ik het boek graag lezen - maar blijf toch met een gevoel van teleurstelling achter.
De uitwerking viel mij tegen omdat er te veel herhalingen in voorkomen - bij het begin en einde van elk der hoofdstukken - waarin Zoë dagen uit het verleden herbeleeft - kreeg ik een déja vue. Wat aanvankelijk verrassend was wordt daardoor op den duur nogal vervelend en voorspelbaar.
De logica in de beschrijving van de dagen, waarin Zoe zich de dag lijkt te herinneren en toch het verloop ervan niet meer te weten én dan toch de pogingen om in het verloop daarvan 'iets' te wijzigen was vaak ver te zoeken.
En dan las ik ook af en toe wat overbodige info. Een zin zoals deze bijvoorbeeld: 'De pillen [waar ze niet zonder kan] bevatten een antidepressivum, want ze is depressief'.

Dit alles samen zorgde ervoor dat de 'good feelings' die ik verwachtte te ervaren bij het lezen van 'voor je weggaat' wegbleven en ik met een kleine kater achterbleef na het lezen van de laatste pagina's; pagina's met dan toch wel weer een verrassend einde.


Clare Swatman (Essex, 1975) heeft gewerkt als journaliste en schreef voor diverse vrouwenbladen, waaronder Bella, Best, Woman’s Own en Real People. Voor je weggaat is haar romandebuut.