Lezersrecensie
Moeilijk te ontwarren
Over de inhoud:
De Amerikaanse journalist Fields reist met enige tegenzin naar Voorhorst om de beroemde schrijver Iris Kouwenaar te interviewen. Al gauw wordt hij overrompeld door een fascinatie voor de raadselachtige relatie tussen Iris en haar huisgenoot Kay.
Hij dringt hun leven binnen en observeert de totale toewijding waarmee Kay haar steeds zieker wordende vriendin verzorgt. In hun eigen kleine wereld, tussen de muren van een slaapkamer in West-Friesland, zijn de twee vrouwen aan elkaar overgeleverd.
Citaat: 'Ik geloof dat we op elk moment onszelf zijn, “jezelf zijn” als keuze bestaat niet. Iedereen is altijd zichzelf. [...] Mensen die zeggen: “ik was mezelf niet”, die moet je wantrouwen.'
Vergeet de meisjes, een titel die veel zegt over de inhoud van dit nogal vreemde boek.
Aanvankelijk vond ik het nogal verwarrend en kon ik er geen draad in vinden. Het beschrijft een soort driehoeksverhouding tussen - niet letterlijk, maar figuurlijk - journalist, Fields, die naar Nederland gestuurd wordt door zijn redacteur om auteur Iris te interviewen, Iris Kouwenaar zelf en haar vriendin Kay.
Het interview komt er echter niet doordat Kay, de vriendin van Iris, daar steeds een stokje blijft voorsteken.
Uiteindelijk kwam ik erachter dat dit boek helemaal niet rond dat interview draait maar rond de bizarre manier waarop Kay - met of zonder instemming van de steeds zieker wordende Iris - ervoor zorgt dat de ooit beroemde auteur van een bestseller een 'vergeten meisje' wordt.
En dat is dus de rode draad in het verhaal, een rode draad die [te] moeilijk te ontwarren is naar mijn smaak.
Op de laatste pagina staat een URL waarmee je op de 'fictieve' website van auteur Iris Kouwenaar komt en heel veel over haar te weten komt wat in het boek niet verteld wordt.
Vergeet de meisjes is geen boek dat ik zou aankopen om af en toe te herlezen. Dat ik er toch drie sterren aan heb toegekend is toe te schrijven aan meerdere toch wel boeiende filosofische gedachten die ik eruit gepuurd heb en die ervoor hebben gezorgd dat ik het boek toch niet helemaal waardeloos vind.
Alma Mathijsen (Amsterdam, 16 oktober 1984) is een Nederlands journaliste en schrijfster.
Op haar achttiende begon ze met schrijven voor de jongerenwebsite Spunk.nl en ze was onderdeel van het columnisten duo Fanny & Alma in Het Parool. Ze schreef 6 toneelstukken, een verhalenbundel en 2 romans
In 2011 verscheen bij De Bezige Bij haar debuutroman Alles is Carmen, in 2014 gevolgd door De grote goede dingen.
Vergeet de meisjes [2017] is haar derde roman
http://www.almamathijsen.nl/index.html
De Amerikaanse journalist Fields reist met enige tegenzin naar Voorhorst om de beroemde schrijver Iris Kouwenaar te interviewen. Al gauw wordt hij overrompeld door een fascinatie voor de raadselachtige relatie tussen Iris en haar huisgenoot Kay.
Hij dringt hun leven binnen en observeert de totale toewijding waarmee Kay haar steeds zieker wordende vriendin verzorgt. In hun eigen kleine wereld, tussen de muren van een slaapkamer in West-Friesland, zijn de twee vrouwen aan elkaar overgeleverd.
Citaat: 'Ik geloof dat we op elk moment onszelf zijn, “jezelf zijn” als keuze bestaat niet. Iedereen is altijd zichzelf. [...] Mensen die zeggen: “ik was mezelf niet”, die moet je wantrouwen.'
Vergeet de meisjes, een titel die veel zegt over de inhoud van dit nogal vreemde boek.
Aanvankelijk vond ik het nogal verwarrend en kon ik er geen draad in vinden. Het beschrijft een soort driehoeksverhouding tussen - niet letterlijk, maar figuurlijk - journalist, Fields, die naar Nederland gestuurd wordt door zijn redacteur om auteur Iris te interviewen, Iris Kouwenaar zelf en haar vriendin Kay.
Het interview komt er echter niet doordat Kay, de vriendin van Iris, daar steeds een stokje blijft voorsteken.
Uiteindelijk kwam ik erachter dat dit boek helemaal niet rond dat interview draait maar rond de bizarre manier waarop Kay - met of zonder instemming van de steeds zieker wordende Iris - ervoor zorgt dat de ooit beroemde auteur van een bestseller een 'vergeten meisje' wordt.
En dat is dus de rode draad in het verhaal, een rode draad die [te] moeilijk te ontwarren is naar mijn smaak.
Op de laatste pagina staat een URL waarmee je op de 'fictieve' website van auteur Iris Kouwenaar komt en heel veel over haar te weten komt wat in het boek niet verteld wordt.
Vergeet de meisjes is geen boek dat ik zou aankopen om af en toe te herlezen. Dat ik er toch drie sterren aan heb toegekend is toe te schrijven aan meerdere toch wel boeiende filosofische gedachten die ik eruit gepuurd heb en die ervoor hebben gezorgd dat ik het boek toch niet helemaal waardeloos vind.
Alma Mathijsen (Amsterdam, 16 oktober 1984) is een Nederlands journaliste en schrijfster.
Op haar achttiende begon ze met schrijven voor de jongerenwebsite Spunk.nl en ze was onderdeel van het columnisten duo Fanny & Alma in Het Parool. Ze schreef 6 toneelstukken, een verhalenbundel en 2 romans
In 2011 verscheen bij De Bezige Bij haar debuutroman Alles is Carmen, in 2014 gevolgd door De grote goede dingen.
Vergeet de meisjes [2017] is haar derde roman
http://www.almamathijsen.nl/index.html
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Francine Herrebaut
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
