Kracht van liefde tegenover een familietragedie.

In het sprookje van de eeuwige zomer wordt de lezer meegenomen in een tragische familiegeschiedenis. De roman vertelt het verhaal van de jonge vrouw Tally, die op de vlucht is gegaan voor haar verleden dat zich afspeelde in Mississippi in de jaren 60.

Het is 1972 in Californië, wanneer Tally, op tv een politiefoto van haar van moord verdachte jongste broertje Walden ziet. Vanuit haar met moeite opgebouwde leven als jonge vrouw, gaat zij tegen wil en dank de confrontatie met het verleden aan. Ze keert terug naar haar geboorteplaats Lamoyne in de hoop alsnog iets voor deze door haar destijds achtergelaten broer te kunnen doen.

Hier beginnen ook de twee verhaallijnen: die van de jonge vrouw Tally in de jaren 70 en die van het meisje in de jaren 60. Zij wisselen elkaar af op een manier waarmee de schrijfster je weet te boeien. Hiermee wordt ook inzichtelijk gemaakt hoe de traumatische gebeurtenissen in het verleden, Tally hebben gevormd en welke gevolgen dit voor het aangaan van relaties heeft. Met name de treffende manier waarop de schrijfster deze persoonlijke ontwikkeling uitdiept, maakt het tot een intense roman. Op een pijnlijke manier wordt duidelijk wat de impact van verwaarlozing door een liefdeloze moeder en geesteszieke vader met Tally heeft gedaan. Hoe zij ondanks de goede bedoelingen van Granny, die naar vermogen het gezin probeerde te ondersteunen, als kind een onacceptabel grote verantwoordelijkheid voelt voor haar broertjes en zusje.

Gelukkig is daar jeugdvriend Ross, die zowel in haar jeugd als in het heden staat voor stabiliteit, begrip en vertrouwen. Bijna te mooi om waar te zijn en daardoor een minder geloofwaardige personage. In Tally's relatie met hem zijn de onverwerkte emoties en littekens uit het verleden, een rode draad die de lezer tot op het laatst in het ongewisse laat.

Hoewel het een historische roman betreft, zijn de thema's die in deze tijd een belangrijke rol speelden, slechts beperkt uitgewerkt. In haar vriendschap met de donkere Maisie en haar opa en uit de onredelijke bejegening van politiechef Collie wordt enigszins duidelijk hoe de rassendiscriminatie het leven in de zuidelijke staten bepaalde, maar te weinig. Het in het juiste perspectief zien van overwegingen en keuzes die bijvoorbeeld Tally's moeder Margot maakt, blijft hierdoor uit en maakt het boek op dit punt wat oppervlakkig.

Susan Crandall gebruikt een verhalende schrijfstijl en niet veel beeldspraak. Geschreven vanuit het perspectief van Tally leest het vlot weg maar niet op een manier die maakt dat je op alle fronten volledig in het verhaal wordt gezogen. Het ontwikkelt zich naar een duidelijke afronding waarbij alle losse eindjes nog snel even lijken te moeten worden opgelost.

Ondanks het heftige thema van beschadiging in deze familietragedie, wil Susan duidelijk de helende kracht van liefde en vergeving aan haar lezers meegeven. Aangrijpend, allerminst een sprookje, maar mooi verhaal.