Lezersrecensie
Onderhoudende roman met teleurstellend einde
Tegenspraak is de eerste gezamenlijke roman van Pamela Guldie en Ernestine Hoegen (1968). Voor Guldie is dit haar debuut, Hoegen heeft al de roman Een strijdbaar bestaan op haar naam staan. Het idee om een co-schrijverschap aan te gaan, ontstond tijdens een onderzoeksreis naar Japan. Hun keuze voor boeken met maatschappelijk relevante thema’s met een juridische invalshoek komt voort uit hun studie- en werkverleden. Beiden volgden de raio-opleiding (rechterlijk ambtenaar in opleiding) en werkten als officier van justitie. Guldie is naast auteur Japanoloog, Hoegen is biograaf, schrijver, vertaler en editor.
Hélena Molenkamp en Oscar Vermeer volgen na hun studie Rechten de raio-opleiding. Tijdens die opleiding, die zes jaar duurt, komen ze in aanraking met verschillende aspecten van het justitiële vak en leren ze veel mensen kennen. Ze ontdekken hun eigen weg te gaan, ook al zijn de keuzes niet altijd eenvoudig. De grenzen en mogelijkheden van het rechtssysteem zijn soms onrechtvaardig en ongemakkelijk, zo leren Hélena en Oscar. Dat laatste ervaren ze aan den lijve als ze tijdens een rechtszaak over de toeslagenaffaire tegenover elkaar komen te staan.
De schrijfstijl van de auteurs is eenvoudig en toegankelijk. Ook voor lezers die onbekend zijn met rechten, justitie of rechtsspraak is het verhaal goed te volgen. Het boek is namelijk vooral een onderhoudende roman, die gaat over de twee raio’s Hélena en Oscar op hun weg naar het einddoel. Guldie en Hoegen maken de lezer meteen nieuwsgierig door te starten met de tenlastelegging van Hélena in haar functie als Officier van Justitie tegen Maria Fernandez-Soto, die van fraude wordt verdacht met de kinderopvangtoeslag. Oscar treedt hierbij op als rechter. Na deze korte smaakmaker springt het verhaal zes jaar terug in de tijd, de start van de raio-opleiding, om vervolgens chronologisch vooruit te werken.
Het is leuk om Hélena en Oscar gedurende die zes jaar te volgen. Gezien de opleiding van de auteurs is het logisch dat ze voor de raio-opleiding kozen. Hiermee is het boek echter niet erg actueel, want deze opleiding bestaat sinds 2014 niet meer. Een opmerking van Oscar over het containerschip Ever Given dat in 2021 muurvast lag in het Suezkanaal, klopt dan ook niet in de tijdlijn van het verhaal. Het is de auteurs vergeven, want het blijft interessant om te lezen met welke rechtsgebieden de twee hoofdpersonages in aanraking komen. Erg goed leer je Hélena en Oscar overigens niet kennen, en dat is jammer, want beiden dragen iets mee. Zo komt Hélena als kind bij haar grootouders te wonen, nadat haar broer Alexander een ongeluk heeft gehad en haar ouders hun aandacht op hem willen richten. Dit alles is nog steeds van invloed op Hélena, maar wordt niet verder uitgewerkt, waardoor diepgang in haar karakter ontbreekt. Hetzelfde geldt voor Oscar, waarvan de lezer weet dat hij een getroebleerde relatie heeft met zijn vader, maar ook dat blijft oppervlakkig. Tijdens hun studie en werk leer je ze beter kennen in hun gedrevenheid, hun sterke en zwakke kanten en in relatie met andere, veelal werkgerelateerde, mensen.
Door de keuze van Guldie en Hoegen om de vele facetten van de raio-opleiding in het verhaal te verwerken, duurt het lang voor opnieuw de rechtszaak rond de fraude van Maria in zake de kinderopvangtoeslag in beeld komt. En dat is gezien de actualiteit van het thema een gemiste kans. Bovendien is de uitwerking van die rechtszaak minimaal en voelt het enigszins ongemakkelijk om te lezen. Dat komt vooral door de wijze waarop Oscar hier wordt neergezet. In zijn rol als rechter komt hij slecht beslagen ten ijs, dwalen zijn gedachten voortdurend af en lijkt zijn houding eerder nonchalant dan beroepsmatig. Hierdoor krijgt een zwaarbeladen onderwerp niet de aandacht die het verdient en voelt het einde van het boek toch een beetje als een anticlimax.
Tegenslag van Pamela Guldie en Ernestine Hoegen boek waarin veel facetten van het justitiële vak worden aangestipt. Het is een onderhoudende roman met een enigszins teleurstellend einde.
Hélena Molenkamp en Oscar Vermeer volgen na hun studie Rechten de raio-opleiding. Tijdens die opleiding, die zes jaar duurt, komen ze in aanraking met verschillende aspecten van het justitiële vak en leren ze veel mensen kennen. Ze ontdekken hun eigen weg te gaan, ook al zijn de keuzes niet altijd eenvoudig. De grenzen en mogelijkheden van het rechtssysteem zijn soms onrechtvaardig en ongemakkelijk, zo leren Hélena en Oscar. Dat laatste ervaren ze aan den lijve als ze tijdens een rechtszaak over de toeslagenaffaire tegenover elkaar komen te staan.
De schrijfstijl van de auteurs is eenvoudig en toegankelijk. Ook voor lezers die onbekend zijn met rechten, justitie of rechtsspraak is het verhaal goed te volgen. Het boek is namelijk vooral een onderhoudende roman, die gaat over de twee raio’s Hélena en Oscar op hun weg naar het einddoel. Guldie en Hoegen maken de lezer meteen nieuwsgierig door te starten met de tenlastelegging van Hélena in haar functie als Officier van Justitie tegen Maria Fernandez-Soto, die van fraude wordt verdacht met de kinderopvangtoeslag. Oscar treedt hierbij op als rechter. Na deze korte smaakmaker springt het verhaal zes jaar terug in de tijd, de start van de raio-opleiding, om vervolgens chronologisch vooruit te werken.
Het is leuk om Hélena en Oscar gedurende die zes jaar te volgen. Gezien de opleiding van de auteurs is het logisch dat ze voor de raio-opleiding kozen. Hiermee is het boek echter niet erg actueel, want deze opleiding bestaat sinds 2014 niet meer. Een opmerking van Oscar over het containerschip Ever Given dat in 2021 muurvast lag in het Suezkanaal, klopt dan ook niet in de tijdlijn van het verhaal. Het is de auteurs vergeven, want het blijft interessant om te lezen met welke rechtsgebieden de twee hoofdpersonages in aanraking komen. Erg goed leer je Hélena en Oscar overigens niet kennen, en dat is jammer, want beiden dragen iets mee. Zo komt Hélena als kind bij haar grootouders te wonen, nadat haar broer Alexander een ongeluk heeft gehad en haar ouders hun aandacht op hem willen richten. Dit alles is nog steeds van invloed op Hélena, maar wordt niet verder uitgewerkt, waardoor diepgang in haar karakter ontbreekt. Hetzelfde geldt voor Oscar, waarvan de lezer weet dat hij een getroebleerde relatie heeft met zijn vader, maar ook dat blijft oppervlakkig. Tijdens hun studie en werk leer je ze beter kennen in hun gedrevenheid, hun sterke en zwakke kanten en in relatie met andere, veelal werkgerelateerde, mensen.
Door de keuze van Guldie en Hoegen om de vele facetten van de raio-opleiding in het verhaal te verwerken, duurt het lang voor opnieuw de rechtszaak rond de fraude van Maria in zake de kinderopvangtoeslag in beeld komt. En dat is gezien de actualiteit van het thema een gemiste kans. Bovendien is de uitwerking van die rechtszaak minimaal en voelt het enigszins ongemakkelijk om te lezen. Dat komt vooral door de wijze waarop Oscar hier wordt neergezet. In zijn rol als rechter komt hij slecht beslagen ten ijs, dwalen zijn gedachten voortdurend af en lijkt zijn houding eerder nonchalant dan beroepsmatig. Hierdoor krijgt een zwaarbeladen onderwerp niet de aandacht die het verdient en voelt het einde van het boek toch een beetje als een anticlimax.
Tegenslag van Pamela Guldie en Ernestine Hoegen boek waarin veel facetten van het justitiële vak worden aangestipt. Het is een onderhoudende roman met een enigszins teleurstellend einde.
4
3
Reageer op deze recensie
