Lezersrecensie
Eersteklas leesplezier
“Dat de heren Hjorth en Rosenfeldt maar dapper verder schrijven! Op naar deel drie!”, schreef ik in 2012. En dit jaar ligt deel drie van de Bergmankronieken, Het familiegraf, in de winkel. Geschreven door het duo Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt, beide professioneel bezig met televisie, film en theater. In hun gezamenlijk schrijfwerk speelt “entertainment” evenzeer een grote rol en de heren slagen erin om van hun boeken eersteklas pageturners te maken.
In Het familiegraf stoten twee in de bergen van Jämtland dwalende vrouwen op een lijk. De lokale politie vindt uiteindelijk zes lichamen, en de nationale recherche wordt erbij geroepen. In concreto is dat het team van Torkel, personages die we kennen van de twee vorige boeken. Torkel is de teamleider, hij is gescheiden en heeft al lang een oogje op Ursela, de bekwame forensisch onderzoeker. Ursela deelt af en toe het bed met Torkel, maar verder dan het puur lichamelijke wil ze niet gaan. Het derde teamlid, Vanja, is een briljante, jonge rechercheur, die in het vorige deel De discipel bijna slachtoffer werd van een massamoordenaar. Door de heldenrol die het eigenlijke hoofdpersonage, Sebastian Bergman, in deze zaak speelde, is ze hem met andere ogen gaan bekijken. Aanvankelijk vond ze hem een zelfingenomen, walgelijk man. Sebastian was ooit een ongelooflijk succesvol profiler, maar hij stootte familie, vrienden en collega’s af door zijn hoog huftergehalte. Tussen de tijd dat Torkel hem kende en nu, maakte Sebastian een persoonlijk drama mee waar hij nog elke nacht van droomt. Die nachtmerries houdt Sebastian angstvallig verborgen voor Torkels team. Zo heeft Sebastian nog andere geheimen. Hij is een geducht concurrent van Mick Jagger en in die hoedanigheid maakte hij destijds de moeder van Vanja zwanger. Vanja’s moeder begreep dat Sebastian niet in de wieg gelegd was als trouwe echtgenoot en vader, en heeft hem nooit verteld dat hij een dochter heeft. Bij toeval komt Sebastian daar toch achter, en in een poging zijn leven zin te geven, wil hij in de buurt van Vanja zijn. Daarom laat hij zich door Torkel inhuren als profiler/psycholoog. Vanja weet niets van de relatie tussen haar moeder en Sebastian, bovendien beschouwt ze haar moeders man, Valdemar, als haar vader. Als laatste lid van Torkels team is er Billy, de IT-specialist. Hij was altijd heel close met Vanja, tot ze hem zei dat zij een betere speurder is dan hij. Die uitspraak heeft hun relatie vertroebeld. Onder dit gesternte vertrekt het team naar Jämtland. Vanja is er overigens niet echt met haar gedachten bij, want ze heeft haar zinnen gezet op een hoogaangeschreven profileropleiding bij de FBI. Door haar intelligentie en gedrevenheid raakte ze al heel ver in de toelatingsprocedure, en geen zinnig mens twijfelt aan de uiteindelijke uitkomst.
Bij de zes lichamen blijken twee kinderen te zijn. Dat raakt de teamleden erg, en daardoor is het nog frustrerender dat ze lange tijd geen aanknopingspunten vinden. Ongeveer in tijd dat de moorden gepleegd werden, kwam een onbekende vrouw om in een auto-ongeluk. En wat heeft dit alles te maken met de verdwijning, nog veel vroeger, van twee Afghaanse asielzoekers? De vrouw van één van de twee zoekt na al die jaren nog steeds antwoorden op haar vragen. Haar zonen zijn intussen bijna volwassen en als moslimvrouw is het onrespectvol om op eigen houtje op onderzoek te gaan. Als ze een journalist van een opsporingsprogramma onder de arm neemt en zelfs alleen met hem spreekt, vindt haar gemeenschap dat ongehoord.
Intussen krijgt Vanja een persoonlijke opdoffer. Haar vader Valdemar is opgepakt in een fraudezaak. Stilaan begint het haar te dagen dat de gemeenschappelijke noemer voor alles wat haar de laatste tijd overkomt, “Sebastian” is, maar ze kan het niet hard maken.
Het boek dendert in vliegende vaart naar zijn ontknoping. Die is zondermeer choquerend. Daarna moeten ook nog wat teamdraadjes ontward worden. En het boek eindigt… met een cliffhanger van jewelste. Zei ik vorig jaar dat de heren Hjorth en Rosenfeldt dapper verder moesten schrijven aan deel drie? Nu zou ik willen dat ik met dat deel gewacht had tot deel vier er effectief was. Dit is een verslavende serie waarbij je niet vraagt maar smeekt om meer! (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)
In Het familiegraf stoten twee in de bergen van Jämtland dwalende vrouwen op een lijk. De lokale politie vindt uiteindelijk zes lichamen, en de nationale recherche wordt erbij geroepen. In concreto is dat het team van Torkel, personages die we kennen van de twee vorige boeken. Torkel is de teamleider, hij is gescheiden en heeft al lang een oogje op Ursela, de bekwame forensisch onderzoeker. Ursela deelt af en toe het bed met Torkel, maar verder dan het puur lichamelijke wil ze niet gaan. Het derde teamlid, Vanja, is een briljante, jonge rechercheur, die in het vorige deel De discipel bijna slachtoffer werd van een massamoordenaar. Door de heldenrol die het eigenlijke hoofdpersonage, Sebastian Bergman, in deze zaak speelde, is ze hem met andere ogen gaan bekijken. Aanvankelijk vond ze hem een zelfingenomen, walgelijk man. Sebastian was ooit een ongelooflijk succesvol profiler, maar hij stootte familie, vrienden en collega’s af door zijn hoog huftergehalte. Tussen de tijd dat Torkel hem kende en nu, maakte Sebastian een persoonlijk drama mee waar hij nog elke nacht van droomt. Die nachtmerries houdt Sebastian angstvallig verborgen voor Torkels team. Zo heeft Sebastian nog andere geheimen. Hij is een geducht concurrent van Mick Jagger en in die hoedanigheid maakte hij destijds de moeder van Vanja zwanger. Vanja’s moeder begreep dat Sebastian niet in de wieg gelegd was als trouwe echtgenoot en vader, en heeft hem nooit verteld dat hij een dochter heeft. Bij toeval komt Sebastian daar toch achter, en in een poging zijn leven zin te geven, wil hij in de buurt van Vanja zijn. Daarom laat hij zich door Torkel inhuren als profiler/psycholoog. Vanja weet niets van de relatie tussen haar moeder en Sebastian, bovendien beschouwt ze haar moeders man, Valdemar, als haar vader. Als laatste lid van Torkels team is er Billy, de IT-specialist. Hij was altijd heel close met Vanja, tot ze hem zei dat zij een betere speurder is dan hij. Die uitspraak heeft hun relatie vertroebeld. Onder dit gesternte vertrekt het team naar Jämtland. Vanja is er overigens niet echt met haar gedachten bij, want ze heeft haar zinnen gezet op een hoogaangeschreven profileropleiding bij de FBI. Door haar intelligentie en gedrevenheid raakte ze al heel ver in de toelatingsprocedure, en geen zinnig mens twijfelt aan de uiteindelijke uitkomst.
Bij de zes lichamen blijken twee kinderen te zijn. Dat raakt de teamleden erg, en daardoor is het nog frustrerender dat ze lange tijd geen aanknopingspunten vinden. Ongeveer in tijd dat de moorden gepleegd werden, kwam een onbekende vrouw om in een auto-ongeluk. En wat heeft dit alles te maken met de verdwijning, nog veel vroeger, van twee Afghaanse asielzoekers? De vrouw van één van de twee zoekt na al die jaren nog steeds antwoorden op haar vragen. Haar zonen zijn intussen bijna volwassen en als moslimvrouw is het onrespectvol om op eigen houtje op onderzoek te gaan. Als ze een journalist van een opsporingsprogramma onder de arm neemt en zelfs alleen met hem spreekt, vindt haar gemeenschap dat ongehoord.
Intussen krijgt Vanja een persoonlijke opdoffer. Haar vader Valdemar is opgepakt in een fraudezaak. Stilaan begint het haar te dagen dat de gemeenschappelijke noemer voor alles wat haar de laatste tijd overkomt, “Sebastian” is, maar ze kan het niet hard maken.
Het boek dendert in vliegende vaart naar zijn ontknoping. Die is zondermeer choquerend. Daarna moeten ook nog wat teamdraadjes ontward worden. En het boek eindigt… met een cliffhanger van jewelste. Zei ik vorig jaar dat de heren Hjorth en Rosenfeldt dapper verder moesten schrijven aan deel drie? Nu zou ik willen dat ik met dat deel gewacht had tot deel vier er effectief was. Dit is een verslavende serie waarbij je niet vraagt maar smeekt om meer! (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)
1
Reageer op deze recensie
