Sprankelend boek over saaie man

Bij sommige schrijvers kijk je watertandend uit naar elk nieuw boek dat ze schrijven. Zo ook bij Nesser. Hij bouwde een stevige reputatie op met zijn reeks rond Van Veeteren, bevestigde met enkele uitmuntende stand alones en werkt nu aan een volgend orgelpunt, de zaken van inspecteur Barbarotti. Het tweede leven van meneer Roos is in deze reeks het derde deel.
Ante Valdemar Roos. Gelukkig is er sprake van een tweede leven, want zijn eerste is ronduit saai. De man is bijna zestig en sinds achtentwintig jaar hoofd Financiën bij de firma Wrigmans Elektriska. Hij heeft een zoon uit zijn eerste huwelijk maar die ziet hij nauwelijks. Sinds twaalf jaar leeft hij samen met Alice en haar twee tienerdochters. Van passie is weinig sprake. Ante Valdemar Roos is geen sprankelende persoonlijkheid. “Er is niet mis met de anderen,” denkt hij. “Het ligt aan mij. Er zit minder leven in mij dan in een plastic kamerplant.” Het is een ingesleten gewoonte die hem uitzicht biedt op een tweede leven. Sinds jaar en dag vult meneer Roos dezelfde cijfertjes in op een totoformulier. Op het moment dat hij ze alle dertien goed heeft, koopt hij een huis midden in het bos, waar weinig mensen komen. Ten opzichte van Alice wil hij voorwenden dat hij elke dag braaf gaat werken, terwijl het zijn intentie is alle werkuren voortaan in afzondering door te brengen. Een uit een afkickhuis weggelopen meisje dwarsboomt per ongeluk deze plannen. Meneer Roos krijgt te maken met een moord en verdwijnt voor vrouw en collega’s van de aardbol.
Op dat moment komt inspecteur Barbarotti om de hoek kijken. Door een domme val kwam hij in het ziekenhuis terecht waar Alice werkt. Ze vertrouwt hem haar bezorgdheid om de verdwijning van haar man toe. Iets in haar verhaal wekt zijn belangstelling. Zou meneer Roos echt zo braaf, saai en apathisch zijn als familie, collega’s en schaarse vriend beweren? Zou hij echt niet meer impact op zijn gezin gehad hebben dan het eerste het beste meubelstuk? Samen met collega Eva Backman legt hij meneer Roos’ leven onder de loep… hoewel zijn baas hem opdraagt met belangrijker zaken bezig te zijn.
Nesser is steengoed in sfeerschepping en levensechte personages. Daardoor zit je als lezer in geen tijd helemaal in het boek. Je voelt de rust en de eenvoud van het afgelegen huisje dat meneer Roos voor zichzelf kocht en je voelt zijn behoefte aan zelfgekozen eenzaamheid. Uit de manier waarop Ante Valdemar reageert op het personage dat zijn rust komt verstoren, leid je af dat het een ingoede man is. Geen druktemaker, nee, maar iemand die wat meer op zichzelf is dan maatschappelijk aanvaard, en daardoor de stempel “saaie piet” opgestempeld krijgt. Ook de indringster heeft een stempel. Zij gaat als agressief en onbetrouwbaar door het leven, terwijl ook dat een verkeerd beeld is van de werkelijkheid. Nesser laat je stilstaan bij de redenen waarom mensen verkeerde beelden ophangen van anderen… meestal om eigen acties goed te praten.
Barbarotti en Backman zijn een prachtig team, al worstelt Backman met privéproblemen. De drukte van haar sportieve gezin wordt soms te veel. Onder andere daardoor kan ze er minder voor haar dementerende vader zijn dan ze zou willen. Gelukkig nemen haar broer en zijn vrouw het grootste deel van de zorg op zich, maar dan nog. Ze voelt zich schuldig, tekortgeschoten.
Het tweede leven van meneer Roos is een erg intens boek. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)