Ik zie rozerood behang

Napels zien... is de debuutroman van de Engelsman Neil Griffiths. Op het internet kan je lezen dat de man zevenendertig is, in Londen woont en tot vijf jaar geleden geen erg succesvol leven leidde. Hij zou dolgraag dirigent zijn, maar aangezien dat hem vermoedelijk niet zal lukken, heeft hij zich toegelegd op het schrijven. Hij voelt zich momenteel erg gelukkig, en dat is een flinke verbetering ten opzichte van ‘zijn vorige leven’. Hij schrijft zijn debuut helemaal vanuit hoofdpersonage Jim Wolf. Deze Londenaar is, net als Griffiths zelf, ergens in de dertig. Hij oefende een aantal jaren een job uit in de hulpverlening en is nu opgebrand. Daarom zoekt hij een andere job, en vindt… een job in de hulpverlening. Het boek start enkele dagen voor hij aan zijn ‘nieuwe’ job kan beginnen en we vinden hem weifelend achter de computer: trakteer ik mezelf wel of niet op een citytripje? De titel verraadt het al, het wordt Napels. Laat het boek nu opgedeeld zijn in vier grote delen, ziekte, misdaad, seks en dood. Het eerste deel ‘ziekte’ is zo letterlijk te nemen als mogelijk is. Jim stapt met keelpijn op het vliegpijn en stapt er rillend van de koorts af. De eerste dagen Napels gaan aan hem voorbij omdat hij doodziek in bed ligt. Dat is best wel zielig, maar niet zo interessant om lezen. Het verhaal komt dan ook erg erg traag op gang.

Halverwege deel één zit hij nog wat slapjes op een terras als hij Louise ontmoet, zijn ex-vriendin uit London. Tien jaar geleden hadden ze een kortstondige relatie. Mijn eerste indruk was dat Jim haar maar een dom doetje vindt, want hij ‘bauwt’ haar al direct na. Iets later had ik door dat het woord ‘nabauwen’ me ongewild op het verkeerde been zette, het had waarschijnlijk ‘na stamelen’ moeten zijn, om aan te geven hoe zeer haar plotse verschijnen hem verraste. Ligt zoiets aan de vertaling? Intussen is Louise getrouwd met een Napolitaanse rechter. Via hem komt Jim terecht in onverkwikkelijke zaakjes die te maken hebben met de camorra. Tot hier mijn korte samenvatting.

Wat een vreselijke houten klaas is die Jim! En op wat een vreselijk houten schrijfstijl wordt hij geportretteerd! Griffiths vertelt alles vanuit Jim, maar doet dat enorm eentonig met ‘ik zie – ik kom – ik kijk – ik wijs -…’. Als je Word het aantal zinnen zou laten tellen en het aantal keren dat ‘ik’ met een hoofdletter voorkomt, dan schat ik dat je op een verhouding van één op drie komt. Dat is tenenkrommend irritant. Klein citaat: ‘Ik sta in een kleine, vierkante hal. Het is kleiner dan ik dacht, gezelliger. De lichten zijn gedimd en ik zie rozerood behang. Ik zie een kapstok vol jassen. Ik ruik koffie en wijn. Het ruikt lekker zoet en het doet me een beetje aan Kerstmis denken.’ Als mijn kinderen met zo’n opstel naar huis komen, dan vermoed ik dat dit de vraag van de juf was: ‘Je gaat met Kerstmis naar je oma, vertel wat er gebeurt als ze de deur opent. Gebruik al je zintuigen!’ Prima voor een schrijfoefening, maar hou dat alsjeblieft geen hele roman vol.

Misschien is het verhaal wel goed, maar daar kan ik niet veel over vertellen. Ik heb me zo blauw geërgerd aan stijve Jim (dat doet me er aan denken dat er ook nog een geweldige seksscène in het boek zit, je raadt het al: in deel drie) dat de verhaallijn me ontgaan is. Jammer maar helaas: dit debuut is ondermaats.