Boeiend historisch verhaal

Ik had twee redenen om Pompeii van Harris absoluut te willen lezen. De eerste zat in de titel. “Pompeii” roept associaties op aan de betere geschiedenisles, aan hoe mijn klasgenoten en ik in grijze plooirokjes met rode oortjes aan de lippen van de leraar hingen. Die vroegere ervaring wou ik herbeleven. De tweede reden was pure nieuwsgierigheid: hoe maak je van zo’n natuurramp als de uitbarsting van de Vesuvius een thriller?

Mijn eerste reden vond ik volledig terug in het boek. Harris’ research en zijn manier van vertellen zijn bewonderenswaardig. Hij blies het stof van mijn geheugen. De theorie over het Romeinse Rijk krijgt in dit boek concreet vorm. Dat maakt geschiedenis boeiend. Harris geeft een mooi beeld van de Romeinse samenleving rond 79 na Christus. Door zijn vrij technische beschrijving van de aquaducten die verschillende steden van water voorzagen, besef je weer wat een knappe koppen de Romeinen waren. Dat blijkt ook uit de pogingen van Plinius, een historische figuur die meespeelt in het boek, om de natuurverschijnselen rondom hem te beschrijven. Hij kan zijn hartje ophalen aan de uitbarsting van de Vesuvius. Het is dan ook mooi dat een bepaald type eruptie, de plinische, naar hem genoemd is.

De tweede reden werd quasi niet ingevuld. Op de achterflap las ik: “Net als in zijn vorige boeken combineert Harris historische feiten en fictie tot een superieure thriller”. Dat van die combinatie is waar, dat van die superieure thriller niet. Het boek bevat wel spanningselementen, vooral dan naar het einde toe, maar die worden te zwak uitgewerkt om van een thriller te kunnen spreken, laat staan van een superieure.

Toch is het een boeiend boek dat het vooral bij de liefhebbers van historische romans goed zal doen.