Hoe een noodgeval uitloopt op een positieve ervaring.

"We krijgen een logé!" zegt moes. Homme denkt nog even dat er een rugby vriendje van Tim komt logeren. "Voor een tijdje," hoort hij zijn moeder dan zeggen. Dat kan wel irritant worden. "En Homme kent haar al een beetje." Haar? Het is dus een meisje. Wanneer Homme hoort dat het om Pien bij hem uit de klas gaat, stort zijn wereld ineen. Uitgerekend Pien, rare Pien. Iedereen in zijn klas vindt haar raar. Het lange bleke meisje met die slome, pluizige, ongewassen vlechten, maar het raarste is haar moeder met dat grauwe gezicht en die zwarte kleren.

Annejan Mieras schrijft op een voortreffelijke manier over het maatschappelijke probleem van kinderen die opgroeien in problematische situaties. Piens moeder is alleenstaand en gaat voor een aantal weken ergens naar toe om uit te rusten. Tijdens deze opname, die nergens in het boek zo wordt genoemd, verblijft Pien bij het gezin van Homme. Tot grote ergernis van Homme, want al zijn vrienden vinden Pien stom. Het verhaal wordt beschreven vanuit Homme, die onacceptabel gedrag laat zien waar je op één of andere manier wel begrip voor kunt opbrengen. Het boek handelt hier over meeloopgedrag en de angst er niet meer bij te horen als je af wijkt van de mening van je 'zogenaamde' vrienden. Anderzijds ontwikkel je gaande weg het boek, steeds meer sympathie voor Pien. Het meisje wat onhandig is en nooit heeft leren fietsen, wat maar weinig kleren mee heeft voor zo'n lange logeerpartij, die niet in bomen kan klimmen omdat ze bijna nooit buiten komt. De beleving van Pien over de logeerdagen bij Homme, komt naar voren in de gedichtjes die een rode draad door het boek vormen. De oorsprong van deze gedichtjes zijn een mooi detail in het boek. Dit geeft een extra diepgang aan het boek. En hoe het met Homme en Pien afloopt........ daar zit en mooie ontwikkeling in zonder dat ze dikke vrienden worden.