Jas van belofte, niet mijn pakkie-an

Ik zal maar met de deur in huis vallen. Ik vond het niets.

De schrijver springt van de hak op de tak. Niet alleen springt hij vooruit en terug in de tijd, wat op zich vrij gangbaar is in boeken, maar hij springt ook van de ene emotie op de andere, van de ene situatie op de andere, en dat op een wijze waardoor er moeilijk een touw aan vast te knopen is. Ten dele is dit mogelijk te verklaren vanuit het feit dat het is beschreven vanuit een wereld die mij geheel vreemd is, mogelijk zelfs niet reëel bestaat. Het wordt daardoor moeilijk om de karakters te begrijpen, laat staan je met een van de karakters te vereenzelvigen. Verder zitten er veel loze zinsneden in die alleen geplaatst lijken te zijn om de daarop volgende zin te kunnen plaatsen die op zijn beurt weer niets toevoegt aan het verhaal. Sommige gebeurtenissen worden wel herhaald, maar worden nooit uitgediept en voegen per saldo ook niets toe aan het verhaal - zoals bijvoorbeeld het gegeven dat de hoofdpersoon en zijn vrouw een kind hebben dat voor de geboorte al overleden is.
Wat overblijft is een verhaal over een man die stervende is en diverse, redelijk onsamenhangende, en al helemaal tot één groot einde culminerende gebeurtenissen uit zijn hele leven. Het is dat het nog geen 100 kleine pagina's groot is, waarom ik me er toch toe gezet heb het uit te lezen. Nee, dit is ab-so-luut niet mijn soort boek.