Over valse fundamenten- met een misleidende omslag

Vincents jongere broertje Menno had in alles meer ervaring en zette min of meer de koers uit voor hen beiden. Tot hij verdween in de zeestroming. Jaren later houdt Vincent in Ik zag Menno van Sandra Bernart krampachtig zijn roer recht door alles in zijn leven een fundering te geven. Keuzes en kansen van slagen berekent hij met formules. Niet zozeer dat hij álles in de hand wil hebben. Vincent maakt zich enkel druk om de dingen die hij wel in de hand heeft, een niet erg sympathieke eigenschap. Zijn houding tegenover en gevoelens jegens zijn verloofde Kim -met wie hij statistisch gezien de grootste kans heeft een gelukkig leven te leiden- zijn eigenlijk stuitend. Zodra Vincent in een vakantiefolder Menno meent te herkennen reist hij in zijn eentje af naar het bewuste vakantieoord. Aanvankelijk pakt Vincent zijn speurtocht gestructureerd aan, maar terwijl de tijd verstrijkt neemt de schaduw van Menno ongemerkt het roer weer over.

De roman gaat in wezen over de zoektocht naar Vincent zelf. Over het los komen van de valse basis waarop een gehavend leven is gebouwd. Over troost en geluk, die beiden net als de dolfijnen in de Spaanse zee pas te zien zijn als je niet meer zoekt, bij afleiding. Noemenswaard is de grauwe vormgeving van het boek. Die doet totaal niet vermoeden dat qua inhoud Vincents beleving ongerijmd kleurrijk en de extravagante bohémiensfeer overrompelend is. Vincent treedt uit de schemering, dat “stukje tijd als wachtruimte”, als er een eind komt aan het uitkijken naar Menno. Zijn onvolwassen en niet zelden ergerlijk lompe personage wordt alsnog sympathiek op het moment dat hij het roer terug in eigen handen neemt en op een onverwachte toekomst afstevent. Vincent wordt volwassen doordat het kind in hem ontwaakt, geheel volgens het motto voorin het boek.