Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Hebban recensie

Een gevleugeld onderzoek

Gerry Hameetman 17 juni 2019

Dit negende deel in haar zogeheten Taunus-serie, Moederdag, bevestigt opnieuw hoe terecht Nele Neuhaus alweer bijna tien jaar geleden haar plek aan het firmament der Duitse Krimi-sterren innam. Het duurde even voor de volgorde van de Nederlandse vertalingen logisch verliep (kleine tip voor wie de serie op volgorde wil lezen: check de oorspronkelijke datum van verschijning),  maar fans van het rechercheursduo Pia Sander en Oliver von Bodenstein kunnen hun hart weer ophalen. Ook deze twee zijn sindsdien ruim tien jaar verder in het leven. Ouder, ervarener… maar niet per se wijzer.  

Als er iets is dat de thrillers van Neuhaus kenmerkt, dan is het wel het grote aantal personages dat een rol speelt in een uit vele verhaallijnen vervlochten geheel. Handig genoeg is er achterin het boek een personenregister opgenomen als kleine, niet overbodige handreiking. Moederdag mag zich van alle delen misschien wel het summum noemen. Naast namen spelen, zoals de titel al een beetje doet vermoeden, ook data een grote rol.  

Bij een oude man die dood thuis gevonden wordt, doet de politie toevallig nog een vondst: er blijken drie in folie gewikkelde vrouwenlichamen onder zijn hondenkennel begraven te liggen. Deze Theodor Reifenrath en zijn vrouw Rita hebben tot halverwege de jaren tachtig van de vorige eeuw een kindertehuis gerund, waar nogal malafide praktijken plaatsvonden. Pia, Oliver en hun team hebben er hun handen vol aan om de destijds opgevangen kinderen te ondervragen en zich een beeld te vormen van het verhaal achter de verborgen lijken. Een zestal inmiddels volwassen ex-inwoners springt in het oog, allen door het leven bij de Reifenraths en dan met name door de hardhandige Rita getekend. Als blijkt dat één van de drie lijken de ruim twintig jaar geleden op Moederdag verdwenen Rita is, ontdekt het politieteam een wel heel geraffineerd en uiterst luguber patroon van een seriemoordenaar die wel uit de gelederen van de Reifenrath-kliek moet stammen.  

Naast dit omvangrijke onderzoek plaatst Neuhaus een verhaal dat volledig los lijkt te staan van al het andere. Een verhaallijn die begint in Zwitserland, een speurtocht ver terug in de tijd, mijlenver van alle ontwikkelingen af, die dan langzaam toch richting de overheersende tendens neigt en uiteindelijk veel, heel veel meer impact heeft dan was te voorzien. Met name voor Pia die, na jaren in het donker tasten, zoals gezegd nu heel wat opsteekt en wier leven hierna ook niet meer hetzelfde is.  

Wat begint als een onaangename doch ‘simpele’ vondst, neemt op fascinerende wijze een steeds ungeheuer grote omvang aan. Elk stukje informatie leidt onherroepelijk naar bergen méér nieuwe informatie. Hier nu eens niet een thriller waarin hopeloos gespit wordt in een vastgelopen onderzoek, nee: hier een thriller waarin de rechercheurs met helikopters het hele land worden rondgevlogen om de groeiende hoeveelheid beschikbare informatie te vergaren- vóór de volgende Moederdag, waarop een volgende moord gepleegd dreigt te worden.  

Over the top is dat heel eerlijk gezegd wel een beetje, zeker als alle kennisvergaring achter de rug is en het verhaal op driekwart van het boek ineens een flinke sprint trekt. De climax neemt zelfs voor Nele Neuhaus’ doen enorme proporties aan. Het roept de vraag op hoe ze dat willen gaan verfilmen, zoals alle voorgaande delen dat al zijn (overigens ook een aanrader, deze televisiefilms, maar dit terzijde). Het mag de pret niet drukken, want als alles eenmaal op zijn plek valt is de uitkomst bevredigend en de reis erheen hoe dan ook onderhoudend en vermakelijk. Kleine kanttekening nog wel voor de vaste en eventueel taalgevoelige lezers van Nele Neuhaus. Vertaler Sander Hoving is voor Moederdag vervangen door vertaalster Marion Hardoar en dat merk je meteen. Haar stijl pakt beduidend stroever uit met staccatoachtige, soms stijve zinnen. Bij nogal letterlijke vertalingen als “had zich ingeperkt gevoeld” en “waarom deze rare geheimzinnigdoenerij” zullen critici een wenkbrauw optrekken. Jawel, een beetje muggenzifterij mag, bij een verder weer meer dan prima thriller.

1

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Gerry Hameetman