Een goddelijke vonk

De auteur benoemt zijn debuut een mozaïekroman. Dit is een zeldzame en ook moeilijke vorm van schrijven én lezen. Als lezer kun je niet comfortabel verdwijnen in het verhaal, je moet constant en aandachtig bereid zijn je aannames en ideeën bij te stellen. Niet dat ik het boek begon te lezen met pen en papier in aanslag, want dan ben je te krampachtig. Nee, ik las pagina na pagina en werd aangenaam verrast. In het begin wat onwennig mijn weg zoekend in de hoofden en lijven (!) van de personages, verschillende locaties, flashbacks en forwards. De talloze verwijzingen naar cultuur, literatuur, muziek deden me wel eens het hoofd tollen, maar ondraaglijk zwaar werd het nooit.
Men kan het ook een tendensroman noemen want de kritiek op historische en hedendaagse gebeurtenissen is bijwijlen snoeihard. Je voelt dat de auteur zeer gedreven is in zijn gevecht uphill tegen de vierde macht en andere instellingen, de hypocrisie en de valse schijn.
De taal is wondermooi: de lange, meanderende zinnen, met af en toe een tangconstructie, maken van het lezen een heerlijk karwei.
Als ik één boodschap begrepen heb, is het wel het belang van bevrijde zinnelijkheid en erotiek en de vonk van het goddelijke. Voorwaar een moeilijke boodschap in deze tijden van onzekerheid in identiteit, maatschappij, samenleven en eigen kracht.