Loslaten

Drie perspectieven: mooie techniek, geeft meer informatie. Het geheel is meer dan de som van de delen. Toch zijn de perspectieven niet goed te onderscheiden qua taal, schrijfstijl, woordgebruik.
De taal is eenvoudig, kinderlijk haast. De toon is – zeker in het begin – luchtig, soms ironiserend en relativerend.
De personages zijn redelijk uitgewerkt, behalve de pleegouders van Willy.
Te veel uitleg, duiding en beschrijven van gedachten van anderen. Perspectieffout? Show, do not tell.
Ze is een scenarioschrijver, zeker geen literator.
Veel research en ook verzinnen van eigen personages en situaties = geslaagd.
Antonia volgt haar passie en laat Frank in de steek: kan beter aangebracht worden.
Dialogen zijn redelijk tot goed. Maar ook hier weer te veel duiding, uitleg.