Lezersrecensie
Moeizaam samenwonen met een happy end
Aan de cover te zien lijkt het een vrolijk boek te worden. De titel ”ook dat nog” verwijst naar het weer thuis komen wonen van dochter Maddy bij haar moeder Roos en dat levert nogal wat generatieproblemen op.
Roos is twee jaar geleden gescheiden van haar man, die haar verliet voor een jongere vrouw. Zij probeert haar nieuwe leven weer vorm te geven.
Haar moeder Loes is de 80 gepasseerd, vroeger een dolle mina geweest en geniet nog volop van het leven!
Het boek is in dagboekvorm geschreven en beslaat 4 seizoenen van het jaar 2020. Om en om lezen we de dagboeken van Maddy en Roos.
In het dagboek van Maddy lezen we hoe boos, verdrietig en verontwaardigd ze is na het uitgaan van haar relatie. Ook haar moeder komt in haar dagboek niet al te best naar voren. Maddy vertoont pubergedrag naar haar moeder toe ( “Waarom is mam eigenlijk zo’n theemuts? Zij is oersaai, een middagje Postzegelmuseum is haar definitie van opwinding”) en toont weinig waardering en respect.
In het dagboek van Roos lezen we hoeveel onrust de komst van haar dochter veroorzaakt, ze houdt van rust en stilte.
Bovendien is de coronacrisis uitgebroken en is er een volledige lockdown in het land. Nu moeten Maddy en Roos beiden thuis online werken en zitten ze elkaar in de weg tijdens het zoomen.
Uiteindelijk wordt de liefde weer gevonden, zowel voor Roos als voor Maddy
De personages zijn voorspelbaar, alhoewel de karakters van oma Loes en tante Marjolein er uitspringen: met name op Ibiza is hun gedrag nogal opvallend. Wat pleit voor oma Loes is dat zij opkomt voor de ouderen en dat zij zich niet wil laten betuttelen, dat doet zij op nogal onconventionele wijze.
Grof taalgebruik wordt ook niet geschuwd maar dat past misschien wel bij het woordgebruik van de jeugd (Maddy) en de eigenzinnige, feministische oma…
Mijn sympathie gaat uit naar Roos, die haar leven weer op de rails heeft gekregen en haar dromen kan verwerkelijken in de Bourgogne.
Al met al is het boek een echte feelgood roman, goed opgebouwd, met een happy einde.
Roos is twee jaar geleden gescheiden van haar man, die haar verliet voor een jongere vrouw. Zij probeert haar nieuwe leven weer vorm te geven.
Haar moeder Loes is de 80 gepasseerd, vroeger een dolle mina geweest en geniet nog volop van het leven!
Het boek is in dagboekvorm geschreven en beslaat 4 seizoenen van het jaar 2020. Om en om lezen we de dagboeken van Maddy en Roos.
In het dagboek van Maddy lezen we hoe boos, verdrietig en verontwaardigd ze is na het uitgaan van haar relatie. Ook haar moeder komt in haar dagboek niet al te best naar voren. Maddy vertoont pubergedrag naar haar moeder toe ( “Waarom is mam eigenlijk zo’n theemuts? Zij is oersaai, een middagje Postzegelmuseum is haar definitie van opwinding”) en toont weinig waardering en respect.
In het dagboek van Roos lezen we hoeveel onrust de komst van haar dochter veroorzaakt, ze houdt van rust en stilte.
Bovendien is de coronacrisis uitgebroken en is er een volledige lockdown in het land. Nu moeten Maddy en Roos beiden thuis online werken en zitten ze elkaar in de weg tijdens het zoomen.
Uiteindelijk wordt de liefde weer gevonden, zowel voor Roos als voor Maddy
De personages zijn voorspelbaar, alhoewel de karakters van oma Loes en tante Marjolein er uitspringen: met name op Ibiza is hun gedrag nogal opvallend. Wat pleit voor oma Loes is dat zij opkomt voor de ouderen en dat zij zich niet wil laten betuttelen, dat doet zij op nogal onconventionele wijze.
Grof taalgebruik wordt ook niet geschuwd maar dat past misschien wel bij het woordgebruik van de jeugd (Maddy) en de eigenzinnige, feministische oma…
Mijn sympathie gaat uit naar Roos, die haar leven weer op de rails heeft gekregen en haar dromen kan verwerkelijken in de Bourgogne.
Al met al is het boek een echte feelgood roman, goed opgebouwd, met een happy einde.
1
Reageer op deze recensie
