Dolend, verloren en sinistere praktijken….

De cover geeft al een sinistere blik op wat je als lezer te wachten staat: flarden mist, een wandelpad met een steen met daarop de markering van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Op het wandelpad zien we op de achtergrond een duister figuur “dolen”.
En daar gaat het om in dit verhaal: wie is deze dolende figuur, die Johan heet en al twee jaar ronddwaalt op de Camino? Hij wordt ervan verdacht een rol te spelen in de dood van een Amerikaanse priester. Deze priester wordt dood aangetroffen in een kerkje aan de Camino.
De tweede hoofdpersoon in het boek is Bruno die bij de psychiatrische crisisdienst werkt. Bruno staat pelgrims bij die tijdens het wandelen op de Camino verward raken. Aan hem wordt, door de rechercheurs, gevraagd om in gesprek te gaan met Johan, omdat ze een voorgevoel hebben dat er iets met deze man aan de hand is, maar er tijdens het verhoor niet achter kunnen komen.
Echter, er zijn geen bewijzen gevonden die zijn schuld bewijzen en Johan komt op Bruno over als een onschuldig man.
En hier start het verhaal eigenlijk: door het hele boek zien we dat Bruno en Johan elkaar steeds “toevallig” ontmoeten en er ontstaat een bepaalde vriendschap tussen beide mannen, vooral omdat Bruno, door Johan aangespoord, de Camino gaat lopen om te leren omgaan met zijn verdriet en eindelijk te gaan rouwen om zijn overleden vrouw, kind en beste vriend. Johan zegt een medium te zijn en geeft in de herbergen succesvolle healings, waar hij een vergoeding voor krijgt. Het wantrouwen van Bruno groeit: er is iets met deze Johan, waar hij verschijnt gebeuren er ongelukken. De auteur weet de spanning goed op te bouwen en komt met een verrassend einde.
Wat de uitwerking van de personages betreft: Bruno is psychiatrisch verpleegkundige, je zou verwachten dat hij stabiel en kordaat overkomt, maar niets is minder waard, hij weet na de dood van zijn geliefden maar weinig meer van het leven te maken en stort zich in het werk. Je zou je kunnen afvragen of hij de verwarde pelgrims wel goed kan bijstaan omdat hijzelf zo labiel is.
De personage Johan komt goed uit de verf: hij is heel charismatisch, op de Camino wordt hij gewaardeerd door zijn charme, vrolijkheid en ook door de healings die hij geeft.
Hij heeft echter ook een duistere kant, die, naarmate je verder leest, steeds duidelijker wordt….