Een verborgen schat uit de diepte

Olga Hoekstra’s *De jurk van Texel* heeft mij meegenomen naar de maritieme archeologie, waar een spectaculaire vondst het startpunt vormt van een bijzonder verhaal. Wanneer duikers voor de kust van Texel een 17e-eeuws scheepswrak ontdekken met daarin een perfect bewaarde jurk in een houten kist, ontvouwt zich een verhaal dat eeuwen overbrugt.
Het boek leest vlot weg, je hebt het eigenlijk zo uitgelezen. Ook een boeiend verhaal. Wat ik sterk vond aan dit verhaal : Het idee van een eeuwenoude jurk die na eeuwen in perfecte staat wordt gevonden, is meteen pakkend. Olga Hoekstra weet deze archeologische vondst tot leven te wekken en er een mysterie rond te bouwen. De setting is sfeervol: Texel fungeert als prachtig decor, zowel in het heden als in het verleden. De zee, het strand en het eilandleven worden zo beeldend beschreven dat je ze bijna kunt ruiken. Een minder sterk punt vind ik het voorspelbare middenstuk: Het verhaal verliest even momentum wanneer de focus verschuift naar een wat conventionele liefdesgeschiedenis. Dit deel voelt minder origineel vergeleken bij de unieke insteek van de plot. De jurk zelf had wat eerder en vaker centraal kunnen staan, want juist die mysterieuze vondst en haar geschiedenis maken het boek bijzonder. Gelukkig maakt het einde veel goed. Hoekstra keert terug naar de kern van het verhaal: de personages, de jurk en haar reis door de tijd. De ontknoping is heel verrassend en zet je aan het denken over hoe levens door de eeuwen heen met elkaar verbonden kunnen zijn. Waren het twee levens? Of zelfs drie? Ik ben het niet helemaal eens met de keuze die Emilie maakt aan het einde van het boek, maar het is toch meer een feelgood verhaal dan een historische roman dus de liefde overwint!