"Dit leven bestaat voor vrouwen alleen uit verlies"

Elisabeth wordt naar een gesticht gebracht omdat ze ervan wordt beschuldigd haar beide dochtertjes te hebben vermoord.
Zij groeit op in een armoedige buurt, is bang voor haar vader, maar heeft een goede relatie met haar moeder. Haar moeder is een ware kunstenares in het kantklossen en haar werk wordt gekocht door de hogere kringen. Elisabeth leert op 4-jarige leeftijd al de fijne kneepjes van het kantklossen. Haar moeder verdient zo wat bij, dat is hard nodig, want vader maakt bijna al het geld op, zodat er amper geld is voor de huur en het eten. Van deze extra bijverdienste bewaart haar moeder een gedeelte in de binnenkant van haar jurk, dat geld is bestemd om weg te gaan bij haar dominante man en om een beter leven te kunnen leiden met Elisabeth. Voor de geestelijk gehandicapte zoon Jacob weet ze ook een plekje waar hij zichzelf kan zijn. Maar het loopt anders: vader vermoedt dat moeder en dochters iets voor hem verbergen en dat ontaardt in een steekpartij, waarbij vader de moeder in haar buik steekt. Moeder is nu doodziek en ligt alleen maar in bed en zegt niets meer…Elisabeth moet haar verzorgen, hoe jong ze ook nog is. Dat is een zware taak. Uiteindelijk sterft haar moeder.
Ze wordt al vrij snel uitgehuwelijkt aan Julius, en al net zo dominante man als de vader van Elisabeth. Ze krijgt al gauw twee zoontjes, waarvan de jongste, Jan, net zo is als zij: heel gevoelig. Elisabeth ziet dingen die voor de rest van de wereld verborgen blijven, ik vermoed dat zij paranormaal begaafd is, ze ziet nl. engelen. Deze engelen geven haar bescherming, zo voelt zij dat.
Nadat ze is bevallen van een dochtertje is ze uitgeput. Na een paar dagen ontdekt ze midden in de nacht dat het wel erg stil is in het wiegje: het kindje is dood. Ze blijft urenlang met haar kindje in haar armen zitten, tot haar man wakker wordt en haar ontdekt met haar dode kindje. Hij vindt haar vreemd.
Elisabeth blijft wekenlang in bed liggen, niet in staat om op te staan en haar gezin te verzorgen. Haar man wordt hier boos om , gaat drinken, komt dronken thuis en verkracht haar. Hiervan raakt ze zwanger, ongewild. Ze vermoedt dat dit kind geen levensvatbaarheid heeft. Ze geeft haar ook geen naam. Het kindje sterft….in haar bijzijn en het bijzijn van de oudste jongen Josef.
Omdat ze zich vreemd gedraagt denkt haar omgeving dat zij haar beide dochtertjes heeft vermoord. Ze wordt opgenomen in een gesticht waar ze onder erbarmelijke omstandigheden verder leeft. Ze komt op de naaikamer terecht waar ze moet kantklossen , het werk wordt verkocht maar de opbrengst hiervan gaat naar de oppas zusters. Ze verlangt erg naar Jan, haar zoontje, hij lijkt immers zo op haar. Ze presteert het om uit het gesticht te komen en naar haar huis te gaan, waar ze haar zoontje Jan weer ontmoet. Al gauw wordt de veldwachter erbij gehaald en wordt ze weer teruggebracht naar het gesticht.
In dit boek komen veel thema’s aan bod, dat maakt het boek zo aantrekkelijk om te lezen. De schrijfstijl is sober, maar zeer effectief.
Het is een buitengewoon boeiend boek, dat de situatie van vrouwen beschrijft die in armoedige omstandigheden opgroeien en niet de kans krijgen om naar school te gaan. Gedoemd voor een uitzichtloos leven. Ook de omstandigheden in het gesticht worden waarheidsgetrouw beschreven, Els Florijn heeft zich terdege verdiept in deze materie.. Elisabeth heeft een stoornis ontwikkeld waardoor ze doet wat ze zelf vindt dat ze moet doen…..haar engelen helpen haar hierbij…..de engelen van Elisabeth