Voorbij de Val; voorbij het gemiddelde

Twee poorten hebben de zeven avonturiers geopend. Ze stapten er doorheen en reisden voort door het afwisselende, doch verraderlijke landschap van De Zeven Sleutels.

Spoilers vanaf hier.

In dit tweede deel komen de overige vijf poorten voorbij. Elk met eigen uitdagingen, gevaren en verleidingen. Tom Rijpert weet de lezer op vloeiende wijze mee te nemen door elk van deze poorten. Ook nu beleeft de lezer het verhaal vanuit het oogpunt van de zeven reizigers, wat zorgt voor afwisselend beelden. Op deze manier komt van verschillende karakters het verborgen verleden voorbij en worden geheimen onthuld. De ene keer werkt dit beter dan de andere. Het doet soms wat geforceerd aan om 'ineens' de geschiedenis van een personage in te duiken of plots een geheim ontrafeld te zien worden. Het maakt de onthullingen wat mager, maar niet minder sfeervol. Dat is de grote kracht van Rijpert: hij weet sfeervolle beelden op te roepen. Daarnaast ga je als lezer je ook wel bekommeren om (enkele van) de personages. Het onvermijdelijke heengaan van Abdul is mooi en heroïsch beschreven. Daartegenover staat de wel heel erg schmierende ceremoniemeester die ook op de buit van de Roverkoning uit is.

De originaliteit, de vlotte schrijfstijl die de plot voortstuwt, en de glasheldere boodschap aan het einde van het boek tillen dit boek boven het niveau van het gemiddelde kinderboek uit. Alle (bíjna alle) vragen worden beantwoord en het verhaal wordt afgesloten waar het begon in boek 1.

Tom Rijpert mag nog wel even doorgaan met verhalen verzinnen.