Laat een godin zich vangen in een verhaal?

Ik denk dat het voor welke schrijver ook een haast onmetelijk grote opgave is om het leven van een (mythologische) god te beschrijven op een pakkende en enerverende manier. Een god is perfect of zal de perfectie in ieder geval zeer dicht naderen. Een god lijdt niet of nauwelijks pijn, kent geen verdriet, wordt niet oud, is zeer aantrekkelijk en beschikt over een breed arsenaal aan magische snufjes en foefjes. En hoewel de Griekse goden, net als hun tegenhangers in Egypte of het hoge noorden, door mensen bedacht zijn en dús menselijke trekken hebben, blijft het een uitdaging een god als hoofdpersoon op te laten voeren in een verhaal.

Jennifer Saint probeert het met Hera, koningin van de hemel, dochter van Kronos, zus en (later) echtgenote van Zeus. Dat doet zij niet onverdienstelijk. Saints grote kracht is haar schrijfstijl, bekend van haar eerdere werken (Elektra, Atalanta). Emoties, gedachten, twijfels, verlangens, Saint beschrijft ze met een rijke pen. Maar toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat de schrijfster zich hier vertilt aan de godin. Zelfs in de tijden van het het gesproken woord, toen schrift nog niet ontwikkeld was, wisten de mensen al dat het veel interessanter is om te luisteren naar de verhalen van sterfelijke helden. Helden die enkele tientallen jaren leefden en, ondanks die sterfelijkheid, tot de grootste daden in staat waren. Daden die hen boven de gewone sterveling verhieven.

Daarbij is het ook gemakkelijker, noem het menselijker, om het leven van een sterveling in een boek te pakken. Het leven van een god, daarentegen, duurt oneindig lang. En dan wordt het moeilijk om alles wat een god heeft meegemaakt op papier te zetten. Dit verklaart dat Saint het leven van Hera in vogelvlucht voorbij laat komen. Alle grote momenten, haar relaties met de andere goden, de inmengingen met de levens van stervelingen, de oorlogen en queestes, het vliegt voorbij. De diepgang mist. Saint zoekt de diepgang juist in de relatie tussen Hera en Zeus en die weet zij behoorlijk goed uit te diepen. Maar omdat het verhaal zo snel gaat (eonen vliegen voorbij), raakt het verhaal nergens echt een snaar.

Misschien moeten we de goden als observanten en bemoeizuchtige nevenkarakters aanhouden en hen niet tot hoofdpersonages verheffen.