Lezersrecensie
De Sleutelrobot sluit het Hart van Staal
Het overkwam mij, in een mengeling van verrassing en chagrijn, dat Hart van Staal vervolgd zou worden. Ik zag het met lede ogen aan: terwijl mijn leerlingen hun tienuurtje genoten, zag ik de laatste pagina's naderen. En een conclusie, een oplossing voor de problemen van Ravi en Zina en de andere rebellen, was nog ver weg.
'We moeten een paar jaar wachten, jongens,' zei ik na het voorlezen. 'Hart van Staal krijgt een tweede deel.' Het leidde tot kenmerkend pre-puberaal zuchten en kermen.
Nu is daar dan het vervolg: De Sleutelrobot. Alles valt op zijn plek, ieder los eindje wordt aan het plot geknoopt, elke vraag beantwoord. Dat is alvast 1-0 voor Simon van der Geest. Maar wordt de lezer ook nu weer meegezogen in het verhaal? Geassimileerd door de spanning? Overvallen door plottwisten? Ja, ik denk het wel.
Van der Geest stelt niet teleur en realiseert zich terdege dat een direct vervolg vlot van start mag gaan. Zijn personages zijn grondig geïntroduceerd, het immense probleem ligt open en bloot voor de lezer klaar, de inzet is hoog, het risico enorm; we kunnen meteen beginnen. Aldus valt de lezer onmiddellijk in de actie. Ravi en Zina geven een verboden verrassingsconcert in een winkelcentrum dat na een half liedje voortijdig moet worden afgebroken: de robots komen eraan en zij willen niets liever dan de Rebellen achter de tralies krijgen. De groep vrienden komt net op tijd weg.
De Rebellen, zo noemen de vier vrienden die samen een bandje vormen zich, willen hun ouders bevrijden. Die zijn opgesloten door robots én vervangen door diezelfde robots. Die onthulling, in deel 1, zal bij de wat onervarener of jeugdige lezer nog tot een klein schokje hebben geleid. In dit tweede deel zijn deze twisten vervangen door flink opgevoerde spanning. Om te achterhalen waar hun ouders zijn opgesloten, woont Zina (een van de Rebellen) een nachtelijke conferentie bij. Een spannend hoofdstuk waarbij lezers op het puntje van hun stoel balanceren; bang dat de robots ontdekken dat Zina een écht kind is en niet haar robotvervanger. Na wat puzzelen ontdekken de vrienden waar hun ouders zich bevinden en volgt er een afwisselende reis via schip, door het bos en met een zweeftrein over zee naar Skimmereiland.
Van der Geest schrijft met een vlotte pen. Hij houdt de vaart erin en zorgt ervoor dat het verhaal nergens stroperig wordt. Toch is het niet overhaast geschreven. Er zijn momentjes van reflectie die voor rust zorgen. Bijvoorbeeld wanneer Zina en Ravi bij zichzelf te rade gaan over de gevoelens die zij hebben voor de ander. Voor de jonge tiener is het dan éxtra frustrerend dat er haast een driehoeksverhouding lijkt te ontstaan en Ravi zijn 'crush' haast aan hem voorbij ziet gaan.
Er zijn, naast de spanning, mooie momenten van ontroering. Zeker tegen het einde aan. Ook zorgt de auteur voor nieuwe snufjes die ons het idee geven dat het verhaal zich toch wel wat verder in de toekomst afspeelt. Dé gouden vondst is natuurlijk de muziek. Via Spotify zijn de liedjes van de Rebellen echt te horen. Gelukkig zijn dat liedjes die bij deze tijd passen; vlot en stoer, niet kinderachtig of soft.
Het Hart van Staal is met de Sleutelrobot geopend en ook weer gesloten. Een tweeluik dat zeer de moeite waard is om (voor) te lezen en ons genoeg stof tot nadenken geeft. Immers: is liefde tussen mens en machine mogelijk? Van der Geest geeft hier een eenduidig antwoord op, maar laat ruimte over voor discussie en interpretatie. Juist wat hem een goede schrijver maakt.
'We moeten een paar jaar wachten, jongens,' zei ik na het voorlezen. 'Hart van Staal krijgt een tweede deel.' Het leidde tot kenmerkend pre-puberaal zuchten en kermen.
Nu is daar dan het vervolg: De Sleutelrobot. Alles valt op zijn plek, ieder los eindje wordt aan het plot geknoopt, elke vraag beantwoord. Dat is alvast 1-0 voor Simon van der Geest. Maar wordt de lezer ook nu weer meegezogen in het verhaal? Geassimileerd door de spanning? Overvallen door plottwisten? Ja, ik denk het wel.
Van der Geest stelt niet teleur en realiseert zich terdege dat een direct vervolg vlot van start mag gaan. Zijn personages zijn grondig geïntroduceerd, het immense probleem ligt open en bloot voor de lezer klaar, de inzet is hoog, het risico enorm; we kunnen meteen beginnen. Aldus valt de lezer onmiddellijk in de actie. Ravi en Zina geven een verboden verrassingsconcert in een winkelcentrum dat na een half liedje voortijdig moet worden afgebroken: de robots komen eraan en zij willen niets liever dan de Rebellen achter de tralies krijgen. De groep vrienden komt net op tijd weg.
De Rebellen, zo noemen de vier vrienden die samen een bandje vormen zich, willen hun ouders bevrijden. Die zijn opgesloten door robots én vervangen door diezelfde robots. Die onthulling, in deel 1, zal bij de wat onervarener of jeugdige lezer nog tot een klein schokje hebben geleid. In dit tweede deel zijn deze twisten vervangen door flink opgevoerde spanning. Om te achterhalen waar hun ouders zijn opgesloten, woont Zina (een van de Rebellen) een nachtelijke conferentie bij. Een spannend hoofdstuk waarbij lezers op het puntje van hun stoel balanceren; bang dat de robots ontdekken dat Zina een écht kind is en niet haar robotvervanger. Na wat puzzelen ontdekken de vrienden waar hun ouders zich bevinden en volgt er een afwisselende reis via schip, door het bos en met een zweeftrein over zee naar Skimmereiland.
Van der Geest schrijft met een vlotte pen. Hij houdt de vaart erin en zorgt ervoor dat het verhaal nergens stroperig wordt. Toch is het niet overhaast geschreven. Er zijn momentjes van reflectie die voor rust zorgen. Bijvoorbeeld wanneer Zina en Ravi bij zichzelf te rade gaan over de gevoelens die zij hebben voor de ander. Voor de jonge tiener is het dan éxtra frustrerend dat er haast een driehoeksverhouding lijkt te ontstaan en Ravi zijn 'crush' haast aan hem voorbij ziet gaan.
Er zijn, naast de spanning, mooie momenten van ontroering. Zeker tegen het einde aan. Ook zorgt de auteur voor nieuwe snufjes die ons het idee geven dat het verhaal zich toch wel wat verder in de toekomst afspeelt. Dé gouden vondst is natuurlijk de muziek. Via Spotify zijn de liedjes van de Rebellen echt te horen. Gelukkig zijn dat liedjes die bij deze tijd passen; vlot en stoer, niet kinderachtig of soft.
Het Hart van Staal is met de Sleutelrobot geopend en ook weer gesloten. Een tweeluik dat zeer de moeite waard is om (voor) te lezen en ons genoeg stof tot nadenken geeft. Immers: is liefde tussen mens en machine mogelijk? Van der Geest geeft hier een eenduidig antwoord op, maar laat ruimte over voor discussie en interpretatie. Juist wat hem een goede schrijver maakt.
1
Reageer op deze recensie
