Voldoet niet aan de verwachtingen

Pamela Guldie & Ernestine Hoegen volden samen de opleiding tot rechter/officier van Justitie. Samen besloten ze om boeken te schrijven over maatschappelijk relevante thema’s. Zo ontstond het idee om een boek te schrijven met als hoofdthema ‘ de toeslagenaffaire ‘. Zo wer het boek alleszins aangekondigd, ..

Oscar en Hëlena volgen allebei de raio-opleiding. De verschillende stappen die daarin moeten gevolg worden moeten uiteindelijk leiden tot een keuze: ofwel wil je rechter worden, ofwel Officier van Justitie, …

Oscar komt uit een gezin van ondernemers, zakenlui die vrij hoog op de maatschappelijke ladder staan. Daarom valt de keuze van Oscar, zeker niet bij zijn vader, in goede aarde. Ook de vriendin van Oscar, Wendelien, heeft het niet zo hoog op met zijn opleiding, omdat er nog weinig tijd overblijft voor hun tweetjes samen. Dat leidt tot spanningen, …
“Ze zei dat ik haar minder serieus neem dan die stomme raio-opleiding. Ik vond dat ze een beetje overdreef en probeerde de boel te sussen. Snap jij dat?”
Bij Hélena liggen de kaarten enigszins anders. Door familiale omstandigheden bracht zij haar jeugd door bij haar oma. Ook zij heeft een relatie, met Justus, maar ook zij moet afrekenen met onbegrip van haar partner.
“ We zijn gewoon erg verschillend en ik merk dat ik dat steeds ingewikkelder vind. Jij vindt bijvoorbeeld carriêre maken heel belangrijk.”
“Ha! En jij zeker niet, met je opleiding tot rechter én OFFICIER VAN JUSTITIE!”

Oscar en Hélena doorlopen de verschillende fases van de opleiding met wisselend succes, want ook op de ‘ werkvloer ‘ blijven ze niet gespaard van strubbelingen, … onderling en met de opleiders.

Het boek is vlot geschreven, een hele prestatie als je met twee aan iets werkt. Overleg en samenwerking zijn hier zeker voor nodig. Opmerkelijk: je kan onmogelijk vaststellen wie wat heeft geschreven. De stijl van beide dames moet vrijwel identiek zijn. En die stijl is direct, zonder veel franjes en tierelantijntjes, …
Maar, … ik lees weinig over Justitie, … het hoofdthema, zoals werd aangekondigd. Voor mij persoonlijk is het een boek over menselijke relaties, privé en op het werk. Het eigenlijke thema hinkt doorheen het ganse boek ( in een soort dagboekvorm ) achterop. Nooit wordt er op het vlak van Justitie iets to the point uitgewerkt en al zeker niet de toeslagenaffaire.

Daarom zijn mijn verwachtingen niet uitgekomen. Nochtans hebben de beide auteurs meer in marge, Hun directe schrijfstijl biedt hen de mogelijkheid om dit soort boeken/thema’s te gebruiken om er er een diepgaande roman van te maken. Ook de verschillende personages blijven wat vaag, te weinig achtergronden, te weinig karaktereigenschappen komen aan bod. Jammer, maar zeker niet getreurd. Het was een eerste duo-produkt waaruit ze ongetwijfeld zelf hebben geleerd. Er ligt voor hen zeker een mooie schrijverscarrière in het verschiet, mits het nodige researchers en de uitwerking van vooropgestelde doelen.

Ik wens Guldie& Hoegen veel succes met hun volgende project, maar of ik hun volgende werk ga lezen? Dat blijft op dit moment een vraag zonder antwoord.