Verstand op nul en maar lekker ‘pageturnen’ en voor je het weet ben je aanbeland bij het bekende dankwoord.

Steenkoud is de titel van het thrillerdebuut van Stuart MacBride en is tevens het gevoel dat ik heb na het lezen ervan. Het is een vlotte thriller die makkelijk wegleest. Niet te moeilijk, niet teveel diepgang. Gewoon lekker spannend. Verstand op nul en maar lekker ‘pageturnen’ en voor je het weet ben je aanbeland bij het bekende dankwoord.

Zoals de foto op de omslag doet vermoeden zijn jonge kinderen het slachtoffer in deze thriller. Aan inspecteur Logan McRae de taak om een einde te maken aan de praktijken van een pedofiele seriemoordenaar die kleine kinderen ontvoert, mishandelt en uiteindelijk doodt. Hij wordt bijgestaan door o.a. hoofdinspecteur Insch, agente Watson en patholoog-anatoom Isobel MacAlister, die tevens Logan’s ex-vriendin is.

Het verhaal blinkt niet uit in originaliteit. Het leest als een aflevering van een tv-serie. De karakters zijn tamelijk tweedimensionaal en hebben niet zelden onsympathieke trekjes. De politie komt soms een beetje fascistisch over. Een verdachte wordt als schuldige behandeld totdat het tegendeel is bewezen. En op het moment dat er weer een gruwelijke ontdekking wordt gedaan, zijn grappenmakende agenten enigszins misplaatst.

Stuart MacBride laat bepaalde grapjes te vaak terugkomen. Dat de hoofdinpecteur van gombeertjes en winegums houdt is een leuk gegeven, maar niet als dit elke 10 bladzijden op enigerlei wijze wordt vermeld. Logan heeft een oogje op agent Watson, maar weet zich gedurende het verhaal niet verder te ontwikkelen dan een verlegen puber. Overigens: agent Watson wordt tot twee maal toe abusievelijk Jackson genoemd. Verwarrend. En zo kan ik nog wel een tijdje door mierenneuken.

Desalniettemin zullen hele hordes thrillerliefhebbers dit boek met veel plezier lezen. Het is zeker niet slecht geschreven. MacBride weet er continu de vaart in te houden en verslapt geen moment. Alleen echt bijzonder wordt het niet. Met een paar luguber beschreven kinderlijkjes en enkele maffe potentiële verdachten heb je nog geen goede thriller. Om het maar eens populair te zeggen: ik mis de x-factor.