Een nieuwe maar andere Delporte

Wat als een dun boekje je zó in zijn greep houdt dat je het in één adem uitleest?
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Toen ik ooit voor het eerst een boek van Sofie Delporte in handen kreeg via de Libelle Leesclub, begon ik er wat twijfelend aan… maar wát ben ik blij dat ik dat toen gelezen heb. Sindsdien ben ik helemaal fan van haar vlotte schrijfstijl. Haar verhalen slepen je mee en voor je het weet ben je door de bladzijden heen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ook bij Niets gaat voorbij was dat niet anders. Dit dunne boekje van amper 140 pagina’s leest als een trein: voor je het weet ben je halverwege, en voor je het goed en wel beseft, alweer helemaal klaar.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Het boek bestaat uit korte verhalen, geïnspireerd door het leven van mensen achter onrustwekkende verdwijningen. Ze zijn volledig fictief, maar toch zo realistisch geschreven dat ik soms dacht: dit zou een hele thriller op zich kunnen worden.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Een ideaal tussendoortje dat me alleen maar nóg nieuwsgieriger maakt naar de volgende Olivia Leroy.