Slecht Boek

Als fan van Hanna Bervoets begon ik vol verwachting aan Lieve Céline. Haar eerdere werk vond ik scherp, gelaagd en stijlvol geschreven. Helaas bleek deze roman een enorme teleurstelling — een pijnlijke mislukking van een schrijfster die ik normaal gesproken bewonder.

Het grootste probleem van het boek is de ongeloofwaardige vertelstem. De hoofdpersoon, Brooke, is bedoeld als een kwetsbaar en oprecht meisje, maar haar perspectief komt gekunsteld over. Bervoets probeert via Brooke een wereld te schetsen vol misverstanden, naïviteit en wanhoop, maar het resultaat voelt eerder als een karikatuur dan een mens van vlees en bloed. De toon is vlak, de dialogen zijn houterig, en de thematiek – hoe oprecht ook bedoeld – wordt nooit echt invoelbaar.

Ook de obsessie met Céline Dion, die in de titel als een belofte klinkt, blijft hangen op het niveau van een gimmick. Waar Bervoets normaal maatschappelijk engagement weet te verweven met persoonlijke tragedie, voelt dit boek als een geforceerde poging om “apart” te zijn. De personages blijven hol, de spanningsboog ontbreekt, en de stijl mist de nuance die haar werk gewoonlijk kenmerkt.

Het pijnlijkst is misschien wel dat dit boek nergens raakt. Niet inhoudelijk, niet stilistisch, niet emotioneel. Lieve Céline voelt als een mislukte vingeroefening van een schrijver die veel beter kan, en dat maakt de teleurstelling des te groter.

Hopelijk was dit een zeldzame misstap in een verder bewonderenswaardig oeuvre. Maar deze titel sla ik in de toekomst met een grote boog over.