Recensie De blauwe tweeling

Na 'De charmeur' is 'De apotheker' het tweede boek dat ik heb gelezen uit de 'whodunit'-serie van Jan en Sanne Terlouw. De serie bestaat inmiddels uit (dacht ik) zes boeken, alle over een moordzaak die door vader Job en dochter Leonie Reders opgelost moet worden. Het verhaal zit leuk in elkaar, en het verhaal wordt onderhoudend neergezet. Er zijn veel wendingen in het verhaal (misschien wel te veel). Maar er zitten ook elementen in het boek, waar ik me tijdens het lezen steeds meer aan ging ergeren. De karakters zijn soms wel heel erg naïef, de dialogen worden gebruikt om situaties uit te leggen maar doen daardoor niet realistisch aan. In dit soort passages herken ik toch de kinderboekenschrijver Jan Terlouw. En ook taalkundig zit het zo hier en daar niet lekker. Wat te zeggen van bijvoorbeeld een uitdrukking als: "Hij voelde aan zijn klomp dat ..." Dit moet toch zijn: "Hij kon met zijn klompen aan voelen dat...". Vind ik slordig, zeker voor een neerlandica.
Al met al, het verhaal leest wel gemakkelijk weg, maar omdat bovengenoemde puntjes me toch regelmatig stoorden, denk ik dat ik de andere vier delen uit de serie links laat liggen.