Tof verhaal met ADHD representatie..

Lizzie heeft eindeloos veel fouten gemaakt. Keukenbranden, piramidespelen, pony’s, je kunt het zo gek niet verzinnen of ze heeft het gedaan... en er nog een puinhoop van gemaakt ook. Eén fout die ze nooit heeft gemaakt is iemand dichter bij haar laten komen dan een enkele keer. Maar nadat ze de zoveelste baan is kwijtgeraakt door haar ADHD, breekt ze haar belangrijkste regel en heeft ze een two-night-stand die alles verandert. Rake heeft relaties opgegeven. En gevoelens. En elke vorm van intimiteit trouwens. Toch is er iets met de charmante, chaotische Lizzie waardoor hij van gedachten verandert. Voor twee nachten, tenminste. Dan gaat hij terug naar huis, naar Australië, ver weg van de lastige gevoelens die Lizzie bij hem losmaakt. Maar als Lizzie hem vertelt dat ze zwanger is, zal hij alles doen om deel uit te maken van het leven van zijn kind... behalve emotioneel kwetsbaar zijn, natuurlijk. Die fout zal hij nooit meer maken. Via een reeks ongelukjes, een totaal ‘platonisch’ gedeeld eenpersoonsbed en erotische baksels ontdekken Lizzie en Rake dat zelfs de grootste fouten de mooiste gevolgen kunnen hebben.

“Haar allerbeste fout” is na “niet weg te poetsen” het tweede boek van Mazey Eddings dat vertaald is naar het Nederlands. De boeken zijn prima los van elkaar te lezen, maar het allerleukste is het wel om ze op volgorde te lezen, omdat de personages uit het eerdere deel wel nog op de achtergrond voorbij komen. “Haar allerbeste fout” is een grappig, spicy en vlot verhaal, met een ADHD representatie erin. Ik vloog echt door dit verhaal heen en stiekem vond ik hem nog veel leuker dan het eerder verschenen boek. Je leeft enorm met de hoofdpersonage mee en je bent enorm benieuwd hoe dit alles voor ze af gaat lopen. Het was mooi om te lezen dat in dit verhaal niet alles rozengeur en maneschijn is, dat maakt het geheel veel realistischer en echt als het leven.

Je leest het verhaal vanuit beide personages, zowel Lizzie als Rake, wat ontzettend fijn is, want zo krijg je een inkijkje in beide hun gedachten en gevoelens, waardoor je je extra goed kunt inleven in hun personages, hun keuzes, maar ook hun onzekerheden. Vanuit Lizzie krijg je ook mee hoe het is en voelt om te leven met ADHD, wat ik erg waardevol vond. Je voelt hoe ze haar leven vaak echt een opgave vindt. Alleen met een baby in je buik heb je opeens niet alleen maar de verantwoording over jezelf. Hierdoor ziet ze in dat ze zichzelf moet verbeteren, of upgraden is misschien een betere uitleg. Je ziet haar gedurende het verhaal ontwikkelen, dingen overwinnen en opgroeien. De opbloeiende band tussen Lizzie en Rake is er eentje om (stiekem) bij weg te zwijmelen, ondanks dat ze behoorlijk in het diepe gegooid worden door de onverwachtse zwangerschap. Deze band ontstaat niet zomaar, ze moeten genoeg hobbels trotseren en het loopt echt niet allemaal zomaar even van een leien dakje. Ze hebben beide genoeg meegemaakt en hun rugzakje bij zich, maar je hoopt zo dat ze hun plekje en geluk zullen gaan vinden.

De schrijfstijl van Mazey Eddings is vlot, realistisch, vermakelijk, prettig en vol met humor. Er is een hele mooie balans tussen luchtig en serieus, naarmate je verder komt in het verhaal gaat het ook zeker de diepte in, met de daarbij horende emoties. De opbouw zit goed en origineel in elkaar en aan het einde sla je het boek dicht met een glimlach op je gezicht. Ik vond het echt genieten van het begin tot eind en kan nu al niet wachten op “één plus één”, het volgende boek in de “ga niet weg-serie” van Mazey Eddings dat eind november gaat verschijnen.